183   «الَّذِينَ قالُوا إِنَّ اللّه‏َ عَهِدَ إِلَيْنا أَلاّ نُؤمِنَ لِرَسُولٍ حَتّى يَأْتِيَنا بِقُرْبانٍ تَأْكُلُهُ النّارُ قُلْ قَدْ جاءَكُمْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِى بِالْبَيِّناتِ وَبِالَّذِى قُلْتُمْ فَلِمَ قَتَلْتُمُوهُمْ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ»
ترجمه:
183. كسانى كه گفتند كه خداوند با ما عهد بسته كه ايمان نياوريم به رسولى مگر قربانى آورد كه آتش آن را بسوزاند. بگو به آن‏ها كه به تحقيق پيغمبرانى پيش از من آمدند با معجزات بيّنه روشن و مطلب شما را هم انجام دادند، پس چرا آن‏ها را كشتيد اگر بوديد شما راستگويان؟
[مقاله يهود و كذب آن وبيان معجزات]
از اين آيه شريفه چند جمله استفاده مى‏شود:
جمله اُولى:
از قراين مأخوذه در آيه استفاده مى‏شود كه اين كلام مقاله يهود است؛ زيرا مشركين ولو انبيا را كشتند، لكن مدّعى چنين عهدى نشدند و كتابى نداشتند، و نصارا ولو كتاب داشتند، لكن انبيا را نكشتند.
جمله ثانيه:
اينكه همچه عهدى خداوند نفرموده در هيچ كتابى و بر خلاف عقل است؛ زيرا پيغمبر اگر آمد و شرايط نبوت در او موجود باشد و خالى از موانع باشد و اقامه معجزه كند، واجب است به او ايمان آورند، ولو اين معجزه را نداشته باشد، مثل حضرت مسيح  عليه‏السلام و نبيّنا  صلى‏الله‏عليه‏و‏آله.
جمله سوم:
اينكه انبيايى در بنى اسرائيل آمدند كه داراى اين معجزه به ضميمه معجزات ديگر بودند و يهود آن‏ها را كشتند و به آن‏ها ايمان نياوردند و فعل خودشان مكذب قول آن‏هاست.
شرح الفاظ آيه:
«الَّذِينَ قالُوا» صفت «الَّذِينَ قالُوا إِنَّ اللّه‏َ فَقِيرٌ...» الآية است كه اين كذب
بعد الكذب است.
«إِنَّ اللّه‏َ عَهِدَ إِلَيْنا» «عهد» ؛ فرمان و دستور است كه از جانب حق به توسط انبيا بر امت نازل مى‏شود.
«أَلاّ نُؤمِنَ لِرَسُولٍ حَتّى يَأْتِيَنا بِقُرْبانٍ تَأْكُلُهُ النّارُ»، اين بهانه جويى يهود است براى ايمان نياوردن به مسيح  عليه‏السلام و پيغمبر اسلام  صلى‏الله‏عليه‏و‏آله، و معناى «ايتاء قربان»، اتيان هر چيزى كه به داعى تقرب به جا بياورد، و بعيد نيست كه مراد قربانى نمودن باشد به گوسفند و نحو آن، و آتش آمدن و سوزاندن علامت قبولى قربانى است، چنانچه در قربانى پسران آدم گفتند كه در آيه شريفه مى‏فرمايد:
«إِذْ قَرَّبا قُرْباناً فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِما وَ لَمْ يُتَقَبَّلْ مِنَ الاْ خَرِ»[1]، كه قبولى آن به آمدن آتش و سوزاندن آن بود.
«قُلْ قَدْ جاءَكُمْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِى» ، انبياى بنى اسرائيل بسيار بودند؛ مثل داوود، سليمان، ذى الكفل، زكريا، يحيى، يوشع، يونس و غير اين‏ها. «بِالبَيِّناتِ» ، معجزات باهرات واضح و آشكار.
«وَ بِالَّذِى قُلْتُمْ» ، دلالت ندارد كه تمام انبياى بنى اسرائيل داراى چنين معجزه بودند، بلكه ميان آن‏ها بودند كسانى كه اقامه اين معجزه نموده باشند.
«فَلِمَ قَتَلْتُمُوهُمْ» ، همان‏ها كه اين معجزه هم از آن‏ها صادر شده بود مورد قتل واقع شدند.
«إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ»، قضيه شرطيّه [ است كه ] «تصدق عن كاذبين»؛ پس همچه عهدى با شما نشده و شما راستگو نيستيد.
-----------------------------------------------------
[1] .  زمانى كه تقرب نمودند هر يك قربانى را، پس از يكى از آن‏ها قبول شد و از ديگرى مقبول نيامد. سوره مائده: آيه 27.

نوشتن دیدگاه