121   «وَلا يُنْفِقُونَ نَفَقَةً صَغِيرَةً وَلا كَبِيرَةً وَلا يَقْطَعُونَ وادِياً إِلاّ كُتِبَ لَهُمْ لِيَجْزِيَهُمُ اللّه‏ُ أَحْسَنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ »
ترجمه :
121. و انفاق نمى‏كنند در راه جهاد كم يا بيش و سير نمى‏كنند بيابان و بوادى‏ها را مگر آنكه در نامه عمل آن‏ها ثبت مى‏شود براى اينكه خداوند به آن‏ها جزا دهد به بهترين جزاهايى كه بودند عمل مى‏كردند.
تفسير :
اين آيه در تعقيب آيه قبل است. آيه قبل راجع به زحمات بدنى و جانى و تعب‏هاى روحى و جسمى بود و اين در انفاقات مالى و مرارت‏هاى سفرى است، كه مى‏فرمايد: «وَلا يُنْفِقُونَ نَفَقَةً»؛ چه بذل مال كند در مصارف
شخصى خود يا در اعانت به مجاهدين «صَغِيرَةً وَلا كَبِيرَةً» چه كم باشد يا زياد هر كسى به قدر وسع خود.
«وَلا يَقْطَعُونَ وادِياً» زحمت‏هاى سفر كه گفتند : «أفضل الأعمال أحمزها»[1].
«إِلاّ كُتِبَ لَهُمْ» براى آن‏ها تماماً نوشته و ثبت مى‏شود.
«لِيَجْزِيَهُمُ اللّه‏ُ» «لام» عاقبت است، يعنى عاقبت اين نفقات و زحمت‏ها اين است كه خداوند جزا مى‏دهد آن‏ها را «أَحْسَنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ» تمام جزاهاى الهى حسن است و احسن از آن‏ها نصيب اين طايفه است.
-----------------------------------------------------------
[1] .  با ارزش‏ترين اعمال، دشوارترين آن‏هاست. المواقف: ج3، ص454؛ عمدة القارئ: ج5، ص169 و بحار الأنوار: ج79، ص229.

نوشتن دیدگاه