و قوه عمليه نيز به چهار مرتبه منقسم مى گردد:
اول: آن است كه ظاهر خود را به متابعت شريعت حقه و آداب و سنن مصطفويه از نماز و روزه و غير اينها پاكيزه گرداند.
دوم: آن كه باطن خود را از اخلاق رديه و ملكات دنيه طاهر سازد.
سوم: آن كه نفس را به علوم حقه و حكم حقيقيه مزين گرداند.
چهارم: آن كه از مرادات و ارادات خود خالى شود و به غير قرب جناب مقدس الهى و تحصيل رضاى اوامرى منظور او نباشد و ارادات خود را تابع ارادت حق جل و علا كرده باشد و دامن از دنياى دنى بر چيده باشد و به ملاء اعلى متعلق شده باشد كما قال الله تعالى: ((و ما تشاؤ ن الا اءن يشاء الله))(1) و قال جل شاءنه: ((و كنت سمعه الذى يسمع به، و بصره الذى يبصر به، و لسانه الذى ينطق به، و يده التى يبطش بها.(2) و اين مرتبه نيز مخصوص به ائمه طاهرين (عليهم السلام) است و بعضى از خواص ايشان است.
و در اين مقام سخنان ديگر هست كه به مذاهب باطله شبيه است و ذكر آنها موجب اشتباه مى گردد و بعضى از آنها در كتاب عين الحياة مذكور شد و در اين ترجمه ذكر آنها مناسب نيست. و اين اصطلاحات كه مبنى بر قواعد حكما است در اين مقام مذكور شده به جهت آن كه فهم بعضى از مراتب كه در اين حديث شريف بر سبيل اجمال مذكور شده فى الجمله توقفى بر ذكر اين مراتب داشت. (انتهى كلام المترجم (ره)) برگشتيم به ترجمه حديث.
--------------------------------------------
1-سوره تكوير، آيه 29.
2-اين قسمتى از حديث قرب نوافل است.
-----------------------------------------
مفضل بن عمر
ترجمه: علامه محمد باقر مجلسى

نوشتن دیدگاه