اشارات :: دی 1385، شماره 92
میثم امانی
پرستوها برگشته‏اند و ابرهای حجاز، بارش آغاز کرده‏اند در دهمین جشن شکوفایی زمین.
امروز، سکه دولت به نام تو می‏زنند که زبانت، زبان «علی بن ابی‏طالب» است و امتداد رسالت آسمانی‏ات، به خطبه‏های غدیر ختم می‏شود.
تو از پشت سال‏ها رنج و خفقان آمده‏ای؛ از پشت سال‏ها سکوت و تهدید، از پشت سال‏های بی‏پناهی شیعیان.
صدای سم اسب‏های کربلا، در رنج‏نامه‏های زندگی‏ات هست و حنجره‏ات گواهی می‏دهد به زخم‏های هجرت.
شانه‏هایت، پر از پشته‏های عدالت است که باید ببخشی و در دست‏هایت نامه‏های رسالت است که باید بخوانی.
تو را پیشاپیش صبح فرستاده‏اند تا چشم‏های خواب‏آلود را بیدار کنی و بشارت دهی به دولت عشق.
نوبت از آنِ توست
فصل، فصل آمایش بوستان‏هاست. نوبت از آنِ توست که بتابی و آفتاب‏گردان‏ها همه به سوی تو برگردند.
نوبت از آنِ توست که بتابی با انوار دانش؛ تا سایه‏های تردید، بگریزند، تا تیرگی‏های جهل فرو بمیرند، تا یخ‏های پندار آب شوند و شعله‏های یقین جان بگیرند. فصل، فصل فرسایش اندیشه‏هاست.
نوبت از آن توست که توشه‏های معرفت را به دوش بگیری و در مزرعه عشق، بذرهای هدایت بکاری تا خوشه‏های حکمت بروید.
باغ دل‏ها آماده شده است برای شکوفان شدن؛ تنها تو باید بیایی و هرزه‏های وسوسه و آفت‏های ضلالت را بزدایی.
قرآن، با منطق گویای تو به زبان خواهد آمد. ایمان، در مکتب تو آموزش خواهد دید و اسلام، حیاتی تازه خواهد گرفت در مدرسه تعلیم و تربیت تو!

نوشتن دیدگاه