اشارات :: دی 1384، شماره 80
ابراهیم قبله آباطان
مریم که بر تنه خشکیده نخل تکیه داد، سایه‏های نخل، از عطر «گل مریم» جان گرفت.
«روح زندگی»، نسیمی شد که بر شاخه‏های نخل دست می‏کشید.
برگ‏های زرد، به سبزینگی گرایید و سایه‏ساری مملو از عطر گل‏های بهشتی، بر سر «مریم» سایه انداخت.
مهمان خسته و نگران، دلش آرام نمی‏گرفت.
نخل، برای مهمان خسته، «خرما» تعارف کرد.
مهمان، خسته‏تر از آن بود که به پا خیزد و از دامن نخل، خرما بچیند؛ نخل را تکاند و درخت، خرما به او بخشید.
پاهایش را بر زمین کوبید و چشمه با تمام وجود، خودش را بالا کشید تا شانه در شانه خاک، دست‏های غبارگرفته مهمان عزیز بوسه‏باران کند.
معجزه خدا را سخت در آغوش کشیده بود و کوچه‏های تهمت را یکی پس از دیگری پشت سر می‏گذاشت.
خیابان‏های شهر، سر بلند کرده بودند و زبان طعنه، لحظه‏ای رهایش نمی‏کرد.
همچنان بر زبانش، روزه سکوت جاری بود. نسیم بال‏های جبرئیل، گهواره کودک را به آرامی تکان می‏داد و طعنه‏ها و چشم‏های تعجب، همچنان «مریم» را رها نمی‏کرد.
ناگهان، خنده ملیح کودک، فضای خاموش و سنگین شهر را شکست و زبان گویا و نطق فصیح کودک، چشم‏ها را میخکوب خودش کرد:
«اِنّی عبداللّه‏ اتِنیَ الکِتابَ وَ جَعَلَنِی نَبِیَّاً»
زبان‏های استهزا در کامشان خشکید.
لب‏های مریم، به شکوفه‏های خنده باز شد!
شاپرک‏ها به موازات حرکت گهواره کودک، به رقص پرداختند.
طنین پژواک بال ملائکه، از چهار سمت شهر به مشام رسید.
«مریم» به سمت عبادتگاه می‏رود.
می‏رود تا «ناقوس‏های خاموش» را به صدا درآورد.
می‏رود تا کلیسا، از عطر قدوم او لبریز شود.
می‏رود تا سجاده نیایش خود را بگسترد...

نوشتن دیدگاه