اشارات :: دی 1384، شماره 80
امیر اکبرزاده
نوری در زهدان خاک به تلاطم درمی‏آید. زمین در پوست خویش نمی‏گنجد و آسمان لبریز نغمه‏های مملو از سرور است. خاک به پاکی وضو می‏گیرد و افق در روشن‏ترینِ لحظاتِ خویش طلوع را به نظاره می‏نشیند. جبرئیل در گوش آسمان‏ها زمزمه می‏کند بشارتی را که از زبان وحی شنیده است.
نفس‏ها در سینه‏ها حبس می‏شوند و شوق «آمدن» از چشم‏ها لبریز می‏شود. لبخند هدیه‏ای است آسمانی که بی‏مضایقه بین زمین و آسمان در میان زمینیان و آسمانیان تقسیم می‏شود. آینه‏ها حیران‏تر از همیشه، چشم دوخته‏اند جاده‏هایی را که به بیت وحی ختم می‏شود. این خانه مقدس‏ترینِ مکان‏هاست. اینجا بیت المقدس است. قدس، گهواره آفرینش خاک است.
قدس، سرزمین مادری است که تبسمش را در هاله‏ای از عطر مریم، به آسمان‏ها می‏برند ملائک؛ مادری که از نفس فرزندش جان تازه می‏گیرد، مادری که مریم است، مادر عیسی مسیح علیه‏السلام نفس مطهر آفرینش، دَم پاک هستی در نای زمان و بازدم منزه ملکوت در اقلیم آسمان‏ها، مسیح مأمومی که انتظار می‏کشد امامت منجی آخرالزمان را، پیامبری که شهادت می‏دهد ولایت امام خویش را تا در رکابش ، پیشاپیش دیگر منتظران، کعبه را غرق در نور کنند. مسیحِ منتظر، مسیحایی که منتظر است تا استشمام کند هوای پاک ظهور را.