مخفى و پوشيده نماند كه آنچه مأثور است از زيارات حضرت امام حسين(عليه السلام) و زيارات حضرت امير المؤمنين(عليه السلام) و هم چنين ادعيه و اَوْرادى كه وارد شده در تعقيب نمازها و ادعيه بامداد و پسين و اعمال روز عرفه و شب هاى قدر و دعاهاى وقت خواب و غيرها زياده بر اوقات خود هستند، و وقت را گنجايش امتثال ] و ذكر [ تمام آن ها نيست، و اگر گنجايش داشته باشد همّت ها از آن كمتر است، و اگر همّت هم باشد غالباً كارهاى اهمّ متعلّقه به نظم امور معاش و معاد در پيش است كه با ابتلاى به آن ها عقلاً و شرعاً نتوان اوقات را در آن ادعيه و اعمال و زيارات صرف نمود، پس مؤمن ] هوشمند و [ فطن ذكى را چاره نيست جز آن كه اختيار كنند از آن ها آنچه را كه به تقديم اهمّ و اولى است، پس به قدر گنجايش وقت آن را بخواند و ] عمل [ بكند، و از براى اختيار اين امر چند طريق است:
يكى ملاحظه سند آن; پس آنچه صحيح و اتقن است آن را اختيار كند، چنانچه مختار علاّمه مجلسى(رحمه الله)است.
ديگر آنچه از ] ظاهر و [ فحاوى كلمات سيّد ابن طاووس(قدس سره) ظاهر مى شود كه آنچه در دلش افتاد كه آن را بكند يا بخواند همان را اختيار نمايد، و اين طريق منحصر به امثال خود آن سيّد معظم جليل است كه نفس شريفش را از خاشاك هوا و هوس پاك نموده و مجارى شياطين را از قلب خود مسدود گردانيده. پس آنچه به قلب او القاء شود، الهام الهى است و ما بين ما و او بُعد مشرقين است.
او نمى ماند به ما گرچه زما است***ما همه مِسّيم احمد كيميا است
ديگر آنچه ظاهر مى شود از خبر شريفى كه شيخ طبرسى(رحمه الله) از حضرت صادق(عليه السلام)روايت نموده كه حاصل آن، آن است كه: «دوست ندارم كسى از دنيا بيرون رود و ادبى از آداب رسول خدا(صلى الله عليه وآله) مانده كه او نكرده باشد».
يعنى آنچه را كه فرموده بايد عمل به آن شود، اگرچه در مدّت عمر يك مرتبه آن را به جاى آورد، و سالك اين طريق بايد آن آداب و اعمال را تقسيم نمايد در موارد خود و در هر وقت به قدر ميسور سهمى از آن را به جاى آورد تا در تمام عمر به فيض تمام آن ها رسيده باشد، و اين راه نيز سخت و متعسّر، بلكه براى حجّاج و خيلى از زائرين غير ميسّر است.

نوشتن دیدگاه