كه علاّمه مجلسى آن را به سيّد مرتضى نسبت داده است
و سيّد جليل علىّ بن طاووس(رحمه الله) در مصباح الزّائر در ضمن زيارات مطلقه زيارتى نقل كرده، كه مشتمل است بر تمام فقرات آن زيارت، و لكن با اذن دخول مبسوطى كه در آن نيز اشاره به جمله اى از مصائب شده، و تقسيم كردن آن كه بعضى در پيش رو وبعضى در پشت سر و پايين پا بايد خواند، و سيّد فرموده كه اين زيارتى است كه سيّد مرتضى به آن زيارت ] عمل [ كرده. علاّمه مجلسى(رحمه الله) در بحار اين زيارت را از مصباح الزّائر نقل كرده و در آخر آن فرموده: مظنون آن است كه اين زيارت از مؤلّفات سيّد مرتضى باشد، كه از فقرات ناحيه مقدّسه آن را تركيب نموده و چيزى بر آن افزوده ] است [ و از اين جهت اين زيارت را در كتاب تحفه نقل نكرده، و غالب عوام را ـ كه جزء آداب و سننى كه در كتب آن مرحوم بينند، به كتاب و گفته ديگران اعتنايى ندارند ـ از فيض آن زيارت محروم كردند. و در مزار قديم همين زيارت را نقل كرده و در اوّل آن فرموده: زيارة اُخرى تختصّ بالحسين صلوات اللّه عليه، و هي مرويّة بأسانيد، و هي أوّل زيارة زار بها المرتضى علم الهدى رضوان اللّه عليه، فإذا بلغت المقتل... الخ.
حاصل ترجمه: اين زيارت به چند سند روايت شده و اين اوّل زيارتى است كه به آن زيارت كرد علم الهدى سيّد مرتضى. پس معلوم شد كه اين زيارت شريفه مرويّه و معتبر ] را [ در هر وقت مى شود خواند، و ظنّ آن مرحوم بى اصل، بلكه با طريقه سيّد مرتضى ابداً مناسبتى ندارد، به هر حال نسخه آن زيارت بسيار ] است و [ هركه راغب به ذكر مصائب و سوختن دل و گريستن بر آن حضرت است به راستى آن را بخواند، و غرض از اين كلمات اتمام حجّت و رفع عُذر و دلالت بر خير است كه از حقوق لازمه اخوان مؤمنين است، كه بايست از عهده آن درآمد با ظنّ به بى ثمرى و نتيجه نداشتن آن و دست نكشيدن عوام و جهّال از خواندن آن زيارت مجعوله، و گفتن بعضى اكاذيب در آن محضر عظيم الشّأن.
و امّا نوع دانايان غالباً از زيارت وارث و زيارت امين اللّه يا جامعه صغيره نگذرند، اگر موفق به خواندن زيارت عاشورا نشدند، و الحمد لله كه ظاهر و مكشوف شد تقدّم اين زيارت بر همه آن ها و غير آن ها، انتهى.

نوشتن دیدگاه