اعتراض و گله در میان انصار به صورت عمومى در آمد تا جایى که برخى گفتند:پیغمبر چون به قوم قبیله خود رسید ما را فراموش کرد!سعد بن عبادهـرئیس انصارـکه چنان دید نزد آن حضرت آمد و سخن آنها را به عرض رسانید.
پیغمبر فرمود:تو خودت در این باره چه فکر مى‏کنى؟
عرض کرد:من هم یکى از آنها هستم!
و با این جمله به آن حضرت فهماند که من هم مانند آنها از این تقسیم گله‏مند هستم و گفتار آنها را تأیید کرد.رسول خدا که چنان دید فرمود:پس قوم خود را در این‏جا جمع کن.
سعد بن عباده طبق دستور آن حضرت انصار را در مکانى که اطراف آن را دیوارى کوتاه به صورت حصار احاطه کرده بود جمع کرد،آن گاه رسول خدا(ص)به اتفاق على بن ابیطالب(ع)به نزد آنها رفت و اجازه نداد شخص دیگرى از مهاجرین و یا مردم مکه همراه او بروند،سپس بیامد تا در وسط اجتماع آنها نشست و بدانها فرمود:
من از شما سؤالى دارم پاسخ مرا بدهید؟
عرض کردند:بگو اى رسول خدا!
فرمود:آیا وقتى من به نزد شما آمدم گمراه نبودید و خدا به وسیله من شما را هدایت کرد؟
گفتند:چرا،و این منتى بود که خدا و رسول او بر ما دارند.
فرمود:آیا بر لب پرتگاه عذاب و آتش(نفاق و اختلاف)نبودید و خدا به وسیله من شما را از آن نجات داد؟گفتند:چرا و این هم فضل خدا بود بر ما!
فرمود:آیا شما اندک نبودید و خداوند به واسطه من جمعیت شما را زیاد کرد؟
همان گونه پاسخ دادند،باز فرمود:آیا شما با یکدیگر دشمن نبودید و خدا به وسیله من شما را با همدیگر مهربان ساخت؟عرض کردند:چرا یا رسول الله و این فضل و منتى است که خدا بر ما دارد.
در اینجا لختى سکوت کرد آن گاه سربلند کرده فرمود:
چرا پاسخ مرا نمى‏دهید؟
عرض کردند:پدر و مادرمان به فدایت پاسخ ما همان بود که گفتیم:این منت و فضل خدا بود بر ما که این نعمتها را به وسیله شما به ما ارزانى داشت.
فرمود:ولى به خدا سوگند شما مى‏توانستید در پاسخ من این گونه بگوییدـو اگر هم مى‏گفتید به حقیقت و راستى سخن گفته بودیدـکه:تو نیز وقتى به سوى ما آمدى که دیگران تو را تکذیب کرده بودند و ما تصدیقت کردیم،مردم دست از یارى تو برداشته بودند و ما یاریت کردیم،آواره بودى ما به تو پناه دادیم،فقیر بودى ما تو را همانند خود قرار داده و با تو مواسات کردیم؟اى گروه انصار آیا به خاطر مختصر مالیه دنیا که مى‏خواستم به وسیله آن دل جمعى را به اسلام نرم کنم شما از من گله‏مند شدید؟در صورتى که من شما را به همان اسلامتان واگذاشتم؟
آیا شما خوشنود نیستید که دیگران با گوسفند و شتر از اینجا بروند و شما پیغمبر خدا را همراه ببرید؟
به خدا سوگند اگر عنوان هجرت در کار نبود من نیز یکى از انصار بودم،و اگر مردم همگى به راهى بروند و انصار به راهى،من به همان راه انصار مى‏روم.سپس دست به دعا برداشته و گفت:
خداى انصار را رحمت کن،و فرزندان انصار و فرزندان فرزندان ایشان را نیز رحمت فرما.
پیغمبر اسلام این سخنان را طورى با تأثر و علاقه نسبت به آنها ادا مى‏کرد که عواطف آنها بسختى نسبت به آن حضرت تحریک شده صداهاشان به گریه بلند شد و گفتند:ما راضى شدیم که رسول خدا سهم ما باشد و دیگر گله‏اى نداریم.
مطابق نقل جمعى در این وقت بزرگان و پیرمردان آنها برخاسته به دست و پاى پیغمبر افتاده و مى‏بوسیدند و ضمن عذرخواهى از گفتار خود عرض کردند:اى رسول خدا این اموال ماست که در اختیار شما قرار دارد هر گونه مى‏خواهى آن را به مصرف برسان و اگر کسى از ما سخنى گفته از روى دشمنى و کینه نبوده بلکه اینها خیال کردند مورد بى‏مهرى و خشم شما قرار گرفته‏اند که سهم کمترى به آنها دادى و اکنون از این گناه خود به درگاه خدا پوزش طلبیده و استغفار مى‏کنند،و تو نیز براى آنها از خدا آمرزش بخواه.رسول خدا(ص)براى آنها از خداى تعالى طلب آمرزش کرد.

نوشتن دیدگاه