كم كم آثار آبستنى در خديجه هويدا گشت. آن بانوى شريف و فداكار از آن روز، تا حدى از غم و غصه تنهايى نجات يافت و با كودكى كه در شكم داشت انس گرفت.
امام صادق عليه السلام مى فرمايد: هنگامى كه خديجه با رسول خدا ازدواج كرد زنان مكه با وى قطع رابطه نمودند، به خانه اش نمى رفتند و سلام و عليك نمى كردند. مراقب بودند كسى به خانه اش رفت و آمد نكند. بانوان اشراف، خديجه را تنها گذاشتند و با او انس و الفت نمى گرفتند، و به همين جهت ناراحت و اندوهناك بود. كم كم با تنهايى خو گرفت. ولى هنگامى كه به فاطمه (عليهاالسلام) آبستن شد از غم تنهايى نجات يافت و با كودكى كه در شكم داشت راز و نياز مى كرد و خوشنود بود.
جبرئيل براى بشارت محمد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم و خديجه فرود آمد و گفت: يا رسول اللَّه ! بچه اى كه در رحم خديجه مى باشد، دختر ارجمندى است كه نسل تو از وى بوجود خواهد آمد. او مادر امامان و پيشوايان دين است كه بعد از انقطاع وحى جانشين تو خواهند شد.
پيغمبر اكرم بشارت پروردگار جهان را به خديجه ابلاغ نمود و بدان نويد فرحبخش دلش را شاد گردانيد. [دلائل الامامة ص 8.] خديجه اى كه براى ترويج توحيد و خداپرستى از همه چيزش گذشت و به هر محروميت و فشارى تن داد، ثروت بى پايانش را وقف اين هدف مقدس نمود، دوستان و رفقايش را از دست داد، محمد (صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم) و هدف بزرگ او را بر ما سوى اللَّه ترجيح داد، وقتى از زبان رسول خدا مى شنود كه خدا چنين سعادت بزرگى را نصيبش كرده كه پيشوايان معصوم دين از او بوجود مى آيند، دلش لبريز شادمانى و سرور ميگردد و حس فداكارى او بيشتر تحريك مى شود و با خداى خويش و طفلى كه در اندرون دارد مأنوس مى گردد.