حضرت فاطمه پاسخ داد: سبحان اللَّه پدر من كه از كتاب خدا اعراض نكرده با احكام اسلام مخالفت نمى نمايد. آيا شما اجماع كرده ايد كه خيانت كنيد و به پدرم بهتان بزنيد؟ اين عمل شما نظير همان خيانت هايى است كه در زمان حيات او مرتكب شديد. مگر نه اين است كه خدا در قرآن از قول زكريا نقل مى كند كه به خدا عرض كرد: (فهب لى وليا يرثنى و يرث من آل يعقوب). [سوره ى مريم آيه ى 6.] مگر در قرآن نيست كه: (ورث سليمان داود). [سوره ى نمل آيه ى 16.] مگر احكام ارث در قرآن نيست؟ چرا، تمام اين مطالب در قرآن هست، شما نيز اطلاع داريد ولى قصد خيانت داريد، من هم جز صبر چاره اى ندارم.
ابوبكر در جواب گفت: خدا و رسول و تو راست مى گوييد. اما اين مسلمانان بايد بين من و تو داورى نمايند. زيرا اينانند كه مرا بر كرسى خلافت نشانده اند و به تصويب آنان فدك را گرفتم. [احتجاج طبرسى ج 1 ص 141.] ابوبكر با ظاهر سازى و سخنان عوام فريب توانست تا حدى احساسات و افكار تحريك شده را خاموش كند و افكار عمومى را به سوى خودش متوجه سازد.
عكس العمل خليفه
مجلس بهم خورد، مردم متفرق شدند. ولى سر و صدا خاموش نشد، موضوع سخنرانى زهرا (عليهاالسلام) در بين اصحاب مورد بحث و گفتگو بود، به طوريكه ابوبكر ناچار به تهديد و تطميع ملت متوسل شد.
نوشته اند: در اثر نطق آتشين حضرت زهرا، مدينه يعنى پايتخت خلافت اسلامى منقلب شد، صداى اعتراض مردم و گريه و ناله شان بلند شد، آنقدر گريستند كه سابقه نداشت. ابوبكر به عمر گفت: چرا نگذاشتى فدك را به فاطمه (عليهاالسلام) بدهم و مرا در اين بن بست سخت قرار دادى؟ اكنون باز هم خوب است فدك را برگردانيم و خودمان را راحت كنيم.
عمر پاسخ داد: برگرداندن فدك صلاح نيست. بدان كه من خير خواه تو هستم.
گفت: پس با احساسات تحريك شده ى مردم چه كنم؟.
پاسخ داد: اين احساسات، سطحى است، دوامى ندارد و مانند قطعه ى ابرى بيش نيست. تو نماز بخوان، زكات بده، امر به معروف و نهى از منكر بكن، بيت المال مسلمين را زيادتر گردان، صله ى رحم بجا آور تا خدا گناهانت را بيامرزد. زيرا خدا در قرآن مى فرمايد: «حسنات و خوبيها، بديها را از بين مى برد».
ابوبكر دستش را به شانه ى عمر زد و گفت: آفرين، چه مشكلاتى را تو براى من حل كردى؟!.
سپس مردم را به مسجد دعوت نمود، بر فراز منبر نشست، و بعد از حمد و ثناى الهى گفت: اى مردم! اين كارها و سر و صداها چيست؟ هر گوينده آرزويى دارد. كجا اين خواسته ها در زمان رسول خدا وجود داشت؟ هر كس شنيده بگويد. نه چنين است بلكه او همانند روباهى است كه شاهدش دمش مى باشد...
اگر من بخواهم بگويم مى گويم. و اگر بگويم اسرار را آشكار مى سازم، ولى مادامى كه با من كارى نداشته باشند سكوت خواهم نمود. از دختر استمداد مى جويند، زنها را تحريك مى كنند. اى ياران رسول خدا! گفتگوى بعض نادانان به من رسيده است. با اينكه شما سزاوارتريد كه از دستورهاى رسول خدا پيروى كنيد. شما پيغمبر را جاى داديد و يارى كرديد، بدين جهت سزاوارتريد كه از دستوراتش سرپيچى نكنيد با همه ى اينها فردا بياييد حقوقتان را دريافت كنيد. بدانيد كه من راز كسى را آشكار نمى سازم و با دست و زبان كسى را نمى آزارم مگر كسى كه مستوجب كيفر باشد. [دلائل الامامة ص 38.]

نوشتن دیدگاه