قابل توجه اين كه تمام احاديث اين بخش كه مجموعاً «چهل حديث» است از منابع معروف و مشهور اهل سنّت با ذكر مدارك نقل شده است.

مقامات فاطمه(عليها السلام)
در برابر فضايل عظيم اهل بيت(عليهم السلام) و مقامات فوق العاده آنها در درگاه خداوند، هميشه اين دغدغه خاطر براى بعضى از افراد كه در متن مسائل نيستند وجود دارد كه نكند اين همه فضايل نتيجه خوش بينى فوق العاده دوستان، و برداشت هاى علاقه مندان و عاشقان اين مكتب باشد.
آن ها چون به اهل بيت(عليهم السلام) عشق مىورزند، و همه چيز را از همين دريچه مى بينند، هر كس هر فضيلتى را بگويد يا احتمال دهد به آن مؤمن مى شوند، خواه اسناد معتبرى داشته باشد يا نه، و از قديم گفته اند :
اگر بر ديده مجنون نشينى *** به غير از خوبى ليلى نبينى!
اين جاست كه براى رفع هر گونه سوء ظن از اين دور افتادگان، و اطمينان خاطر بيشتر براى دوستان و نزديكان، به منابع ديگران مراجعه مى كنيم، و اهل بيت پيامبر(عليهم السلام) را در آيينه افكار و كتاب ها و نوشته هاى معروف و مشهور و دست اوّل آنها مشاهده مى كنيم.
و از آن جا كه قبلا فضايل بانوى اسلام فاطمه زهرا(عليها السلام) را در بخش «زندگى فاطمه» مورد بررسى قرار داده ايم، هدف ما در اين بخش بررسى مقامات معنوى بزرگ بانوى اسلام حضرت فاطمه زهرا(عليها السلام)دختر گرامى پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) در كتب معروف اهل سنّت است، و قبل از ورود در اصل بحث ذكر چند نكته را لازم مى دانيم:
1ـ جالب اين كه تقريباً تمام فضايل و مناقب و مقاماتى كه در كتب شيعه درباره فاطمه زهرا(عليها السلام) نقل شده در كتب معروف اهل سنّت نيز آمده است، و اين راستى عجيب است، زيرا كمتر چيزى مى توان يافت كه در منابع معتبر شيعه باشد و در كتب آنها نيامده باشد.
2ـ در تمام اين بخش از كتاب، حتى يك روايت از منابع شيعه نقل نشده، و در ميان منابع اهل سنّت نيز به سراغ كتاب هايى رفته ايم كه از معروف ترين و مهم ترين كتب حديث و تاريخ و تفسير آنهاست.
3ـ از مسائلى كه انسان را سخت در تعجب فرو مى برد، اين كه مى دانيم بعد از پيامبر(صلى الله عليه وآله) طوفان عجيبى در جامعه اسلامى بر سر مسأله خلافت در گرفت، طوفانى كه نتيجه آن تغيير محور خلافت از خاندان پيامبر(صلى الله عليه وآله) به سوى افراد ديگرى بود، آنها كه از سوى خدا به عنوان جانشينى پيامبر(صلى الله عليه وآله) معرفى شده بودند كنار زده شدند، و ديگران جاى آنها را گرفتند.
منزوى شدن اهل بيت(عليهم السلام) سبب شد كه مقامات حاكم آنچه از فضايل و مناقب در شأن آنها بود، و طبعاً شايستگى و اولويت آنها را براى مسأله خلافت اثبات مى كرد، سانسور كنند; زيرا ذكر اين مناقب و فضايل براى همه سؤال انگيز بود كه اگر آنها داراى چنين مقاماتى بوده اند پس چرا ديگران پيشى گرفتند؟!
چرا ما كسانى را كه خدا و پيامبرش مقدم داشته اند، مقدم نداريم؟
آخر چرا مردم مسلمان از اين فيض بزرگ محروم بمانند؟
چرا... و چرا؟
و لذا سانسور كردن اين فضايل جزئى از حركت سياسى آنها بود.
و اين مسأله در زمان حكومت بنى اميّه و بنى عباس بسيار اوج رفت، تا آن جا كه تيغ هاى سانسور، نه مخفيانه و مرموز، كه آشكارا و برملا به كار افتاد، و نه فقط به محو فضايل اهل بيت(عليهم السلام) كوشيدند، كه براى اثبات فضيلت ديگران به جعل و نشر اكاذيب نيز پرداختند، حتى بعضى از صحابه ـ يا شبه صحابه ـ را براى اين كار خريدند، و بهاى سنگينى براى آن پرداختند.
تا آن جا كه درباره بعضى از آنها مانند «سمرة بن جندب» مى خوانيم: معاويه مبلغ يكصد هزار درهم به او داد تا اين دروغ بزرگ را جعل كند كه آيه :
«(وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يُعْجِبُكَ قَوْلُهُ فِى الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيُشْهِدُ اللهَ عَلَى مَا فِى قَلْبِهِ وَهُوَ أَلَدُّ الْخِصَامِ);(1)
و از مردم كسانى هستند كه گفتار آنان در زندگى دنيا مايه اعجاب تو مى شود (در ظاهر، اظهار محبت شديد مى كنند) و خدا را بر آنچه در دل دارند گواه مى گيرند (اين در حالى است كه) آنان سرسخت ترين دشمنانند».
درباره علىّ بن ابى طالب(عليه السلام) نازل شده! و آيه:
«(وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللهِ وَاللهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ);(2)
بعضى از مردم (باايمان و فداكار، همچون على(عليه السلام) در «ليلة المبيت» به هنگام خفتن در جايگاه پيغمبر(صلى الله عليه وآله)) جان خود را به خاطر خشنودى خدا مى فروشند; و خداوند نسبت به بندگان مهربان است».
درباره «ابن ملجم» نازل شده است!
ولى او به اين مبلغ راضى نشد، و معاويه همچنان بر آن افزود تا چهارصد هزار درهم شد و قبول كرد.
به اين ترتيب گفتن فضايل اهل بيت(عليهم السلام) در منابر و مجالس ممنوع شناخته شد، و نظام حاكم ذكر آنها را يك جرم بزرگ سياسى محسوب مى كرد، و هر كس بر خلاف نظر آنها در اين راه گام بر مى داشت مغضوب مى گشت، يا به سياه چال زندانش مى افكندند، يا زبانش را از كامش بيرون مى كشيدند، و يا بر چوبه دار آويزان مى ساختند.
تا آن جا كه وقتى معاويه به مدينه آمد صريحاً ابن عباس صحابى و مفسر معروف را كه در ميان جامعه اسلامى موقعيت خاصى داشت از ذكر فضايل اميرمؤمنان على(عليه السلام) برحذر داشت.
ابن عباس گفت : تو مانع قرائت قرآن مى شوى؟
يعنى من آياتى را مى خوانم كه در شأن على(عليه السلام) وارد شده است.
گفت: قرآن بخوان ولى آن را تفسير مكن!
در چنين شرايطى خصوصاً با توجه به اين كه «وسائل ارتباط جمعى» در آن زمان تقريباً منحصر به همين منابر و خطبه هاى نماز جمعه بود مى بايست همه اين فضايل محو شده باشد.
ولى عجيب اين است كه فضايل و مناقب و مقامات اهل بيت(عليهم السلام) در چنان جوّ خفقان بارى نه تنها از بين نرفت، بلكه كتاب هاى دوست و دشمن را پر كرد، و ازهمه شگفت آورتر اين كه در ميان اسناد و مدارك اين فضايل به اعترافات صريحى در اين زمينه، از افرادى همچون معاويه و عمروعاص و يا بعضى از خلفاى پيشين، برخورد مى كنيم كه در صفحات تواريخى كه به دست مورخان خود آنها نگاشته شده، ثبت است! و اين نيست مگر مشيت و اراده الهى و يك اعجاز بزرگ از اهل بيت عصمت(عليهم السلام).
4ـ محو كنندگان فضايل اهل بيت(عليهم السلام) به قدرى در اين راه تعصب به خرج داده اند كه نه فقط شخص اميرمؤمنان على(عليه السلام) و فرزندانش در ليست سياه آن سياه دلان قرار مى گرفت، و تا آن جا كه مى توانستند در متزلزل ساختن موقعيت اجتماعى آنها كوشش كردند، بلكه هر كس به نوعى با آنها ارتباط داشت نيز از اين حملات كينه توزانه مصون و محفوظ نماند.
چرا گروهى اين همه اصرار دارند كه آن همه شواهد تاريخى و آثارى كه از ايمان ابوطالب عمو و حامى پيغمبراكرم(صلى الله عليه وآله) در دست است بگويند او كافر و مشرك از دنيا رفته؟! و نزول آيه شريفه:
(وَهُمْ يَنْهَوْنَ عَنْهُ وَيَنْئَوْنَ عَنْهُ).(3)
آنها ديگران را از آن باز مى دارند و خود از آن دورى مى كنند.
را درباره ابوطالب بدانند؟(4)
جز اين كه او پدر بزرگوار اميرمؤمنان على(عليه السلام) بود.
چرا اصرار دارند ابوذر غفارى آن مرد بزرگ و شجاع را «اشتراكى مذهب» معرفى كنند، و در كتاب هاى خود او را به داشتن عقايد اشتراكى متهم سازند؟
جز اين كه او از ياران خاص على(عليه السلام) و از معترضان به خليفه سوّم در مورد حيف و ميل بيت المال بود.
و امثال اين چراها بسيار است.
آيا با اين حال، وجود آن همه مناقب و فضايل در كتب مخالفان عجيب به نظر نمى رسد، و عبور احاديث فضايل اهل بيت(عليهم السلام) از كانال زمان و محيطى كه نهادن نام «على» بر فرزند جرمى نابخشودنى محسوب مى شد معجزه نيست؟!
5ـ شگفت انگيزتر اين كه حذف و سانسور فضايل اهل بيت(عليهم السلام) منحصر به قرون نخستين اسلام، و عصر خلفاى بنى اميّه و بنى عباس نبود، در عصر حاضر كه به اصطلاح «عصر تحقيق و بررسى دقيق مسائل تاريخى» است، و معمولا كتاب هاى اسلامى چاپ و در كشورها و بلاد مختلف منتشر مى گردد، و هرگونه تغيير و تحريف و سانسور مطالب موجب رسوايى بزرگى است، باز جمعى از «محققان متعصّب»! (اگر تحقيق با تعصب قابل جمع باشد) دست از گرايش هاى اموى و عباسى بر نداشته، و هنوز هم به سانسور و تغيير و تحريف مشغولند كه مرحوم علامه امينى آن مرد محقق و متتبع بزرگ اسلام نمونه هايى از آن را در كتاب خود «الغدير» آورده است كه مثلا چگونه «طبرى» مورخ معروف در تاريخ خود مطلبى را كه مربوط به داستان «يوم الدار» آيه شريفه (وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الاَْقْرَبِينَ)(5) و اعلام آمادگى از سوى على(عليه السلام) براى پيامبر(صلى الله عليه وآله) و اعلام وصىّ و وزير بودن او از سوى پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) آمده است، تحريف كرده، و از آن بدتر تحريف «محمد حسين هيكل» است كه در تاريخ خود در يك چاپ حديث را نقل كرده و در چاپ ديگر قسمت مهمى را به كلى ساقط كرده است!(6)
اكنون با توجه به آنچه در بالا گفتيم سرى به منابع معروف و مشهور اهل سنّت مى زنيم، و مقامات و مناقب بانوى اسلام فاطمه زهرا(عليها السلام) رااز ديدگاه احاديث آنها مورد بررسى قرار مى دهيم، و همان گونه كه در آغاز كتاب گفتيم بناى ما بر اين است كه در اين كتاب حتى يك حديث از منابع و طرق شيعه ـ هر چند بسيار معتبر و دست اوّل باشد ـ نقل نكنيم، و ميدان سخن را تنها براى احاديث ديگران باز بگذاريم، تا روشن شود مقامات اين بانو چنان روشن است كه حتى پرده پوشان نتوانسته اند پرده بر آن بيفكنند.
در اين نوشتار عمدتاً به سراغ ده مبحث مى رويم كه محورهاى اصلى مطلب را تشكيل مى دهد:
1ـ او برترين بانوى جهان بود.
2ـ او بانوى بهشتى بود.
3ـ او محبوب پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) و پاره تن او بود.
4ـ او مقرّب درگاه خدا بود، رضاى او رضاى خدا و خشم او خشم خدا بود.
5ـ او ايثار و فداكارى عجيبى داشت.
6ـ مقامات علمى فاطمه(عليها السلام) .
7ـ كرامات بانوى اسلام(عليها السلام) .
8ـ نخستين كسى كه وارد بهشت مى شود، اوست.
9ـ نام هاى پرمعناى فاطمه(عليها السلام) .
10ـ هديه پيامبر(صلى الله عليه وآله) به دخترش زهرا(عليها السلام) .
 
پاورقی
1 . بقره، آيه 204 .
2 . بقره، آيه 207 .
3 . انعام، آيه 26 .
4 . درباره اين تهمت بزرگ و شواهد بطلان آن، به «تفسير نمونه»، جلد 5، صفحه 191 به بعد مراجعه كنيد.
5 . شعرا، آيه 214 .
6 . به كتاب ارزنده «الغدير»، جلد 2، صفحه 287 به بعد مراجعه شود.

نوشتن دیدگاه