امّا فضايل بعد از وفات آن حضرت: به يك فضيلت اكتفا مى كنم:
در «بحار» از «امالى» نقل مى فرمايد كه جابر بن عبداللَّه انصارى گفت: كه حضرت رسول (صلى اللَّه عليه و آله) فرمود روز قيامت سوار مى شود دختر من فاطمه، بر شترى از شترهاى بهشت كه هر دو پهلويش مزيّن است به ديباج و مهار آن از مرواريد تازه و قوائمش از زمرّد سبز است و دُمِ او از مُشك بويا، دو چشمش دو ياقوت قرمز و هودجى از نور بر اوست كه ديده مى شود ظاهر او از باطن او و باطن او از ظاهر او، درون او پر از عفو خدا است و برون او رحمت خدا است.
بر سر او تاجى است كه هفتاد ركن دارد هر ركنى مرصّع به درّ و ياقوت، روشنى مى دهد چنانچه ستاره ى درخشنده روشنى دهد در افق آسمان.
از طرف راست هفتاد هزار ملك و جبرئيل زمام ناقه اش را به دست گرفته به نداى بلند مى گويد: چشمهاى خود را فروبنديد تا فاطمه (عليهاالسلام) دختر پيغمبر (صلى اللَّه عليه و آله) عبور كند.
پس باقى نمى ماند در اين هنگام هيچ پيغمبرى و رسولى و صدّيقى و شهيدى جز اينكه چشم فروبندد تا آنكه فاطمه (عليهاالسلام) درگذرد، پس مى رود تا محاذى عرش پروردگار و خويشتن را از ناقه به زير افكند و عرض كند: اى خداى من، اى مولاى من، حكم كن ميان من و ميان كسانى كه كشتند اولاد مرا.
ناگاه ندا از جانب پروردگار رسد: اى حبيبه ى من و فرزند حبيب من، سؤال كن از من آنچه خواهى تا عطا كرده شوى و شفاعت كن تا قبول كرده شود، سوگند به عزّت و جلال خودم از هيچ ظالمى درنمى گذرم و از هر ستمى بازپرسى مى كنم. فاطمه عرض مى كند: اى مولاى من و اى سيّد من، اندوه من، همه از فرزندان من و شيعيان من و شيعه ى فرزندان من و دوستان من و دوستان فرزندان من است.
ندا از حضرت حق مى رسد: كجايند فرزندان فاطمه (عليهاالسلام) و شيعيان و شيعه ى فرزندان او؟ پس حضر مى شوند و فرشتگان رحمت اطراف آنها را احاطه مى كنند و حضرت صدّيقه (عليهاالسلام) پيش اُفتد تا آنكه همه را داخل بهشت كند. [ امالى صدوق: ص 69، ح 36، بحار: 43/ 219، ح 1. ] مسلمانان! فاطمه مگر چه ظلمى ديد در دنيا كه مى گويد: «اُحْكُمْ بَينى وَ بَينَ مَنْ ظَلَمَنى».
گويا به واسطه ى ظلم هائى كه عمر ملعون به آن حضرت وارد آورد. آتش به در خانه ى آن حضرت زد تا در نيم سوخته شد و در را چنان به پهلوى مباركش زد كه محسن او سقط شد!!! و تازيانه به بازويش زد كه تا وقت وفات، اثرش باقى بود و به همين صدمات از دنيا رفت.
مسلمانان! فاطمه در پاى عرش الهى عرض مى كند: خدايا حكم كن ميان من و ميان كشنده ى اولاد من.
 آقايان مى دانيد روز عاشورا چند نفر اولاد آن مظلومه را شهيد كردند؟!

فى «البحار»:
«اِنَّ الْحُسَيْنَ (عليه السلام) لَمَّا نَظَرَ اِلى اِثْنَيْنِ وَ سَبْعيْن
چون نظر فرمود شه در پيش رو     ديد هفتاد و دو تن ز اصحاب او
پيش چشم او جوانان ريز ريز     از سنان و خنجر و شمشير تيز
يعنى اى اهل حريم زار من     اهل بيت زار دل افكار من
پس سكينه گفت با حال پريش     كاى پدر دل داده بر مرگ خويش
تن چسان ندهم به مرگ اى نازنين     چون ندارم من دگر يار و معين
ما زنان را اى امام انس و جان     در مدينه خدمت جدّم رسان
كى گذارند اين گروه مشركين     كه قدم بيرون نهم زين سرزمين
چون كه از دل بركشيدند آه سرد     حضرت آنها را ز گريه منع كرد
چون كه از دل بركشيدند آه سرد     حضرت آنها را ز گريه منع كرد
او فتاده غرقه خون بالاى هم     كشتگان راه او در هر قدم
رو به سوى خيمه گه كرد آن امام     پس ندا فرمود عليكن السّلام
همرهان رفتند جمله سر به سر     من هم اينك مى روم سوى سفر
در جوابش گفت شاه خافقين     كاى سكينه جان من اى نور عين
در جواب آن امام بحر و بر     اين چنين گفتا سكينه كاى پدر
داد پاسخ آن ولىّ كردگار     زينهار اى نور ديده زينهار
اهل بيتش همچو ابر نوبهار     زين سخن بگريستندى زار زار
پس به عزم رزم قامت راست كرد     هر تدارك خاطرش مى خواست كرد
بعد از اين اشعار، اشعار عمّان كه در «گنجينة الاسرار» (ص 86) است، خيلى مناسب اين مقام است، از آن جائى كه مى فرمايد:
پا نهاد از روى همت در ركاب- كرد با اسب از سر شفقت خطاب... رَجُلاً مِنْ اَهْلِ بَيْتِهِ صَرْعى، اِلْتَفَت اِلى بابِ الْخَيْمَةِ، وَ نادى: يا سُكَيْنَةُ! يا فاطِمَةُ! يا زَيْنَبُ! يا اُمّ كُلْثُومٍ! عَلَيْكُنَّ مِنِّى السَّلامُ، فَنادَتْهُ سُكَيْنَةُ: يا اَبَهْ اَسْتَسْلَمتَ [ «اَستسلَمْت» بفتح همزه، زيرا كه همزه استفهام است و همزه ى باب استفعال حذف شده به جهت اجتماع همزتين. ] لِلْمَوْتِ؟ فَقالَ (عليه السلام)، كَيْفَ لا يَسْتَسْلِمُ مَنْ لا ناصِرَ لَهُ وَ لا مُعينَ؟ فَقالَتْ: يا اَبَهْ، رُدَّنا اِلى حَرَمِ جَدِّنا رَسُولُ اللَّهِ، فَقالَ (عليه السلام): هَيْهاتَ لَوْ تُرِكَ الْقَطالَنامَ». و شروع كردند اهل بيت به گريه و زارى، حضرت آنها را ساكت فرمود و به ميدان رفت و شروع كرد به جنگ كردن و رجز خواندن و متصل هر كه به جنگ آن حضرت مى آمد كشته مى شد.
«حَتَّى قَتَلَ (مِنْهُمْ) مَقْتَلَةً عَظيمَةً وَ هُوَ فى ذلِكَ يَقُولُ:
اَلْقَتْلُ اَولى مِنْ رُكُوبِ الْعارُ     وَالعارُ اَوْلى مِنْ دُخُولِ النَّارِ»
پس آن حضرت توقف فرمود كه ساعتى را استراحت كند.
«اِذْاتاهُ حَجَرٌ فَوَقعَ فى جَبْهَتِهِ، فَاَخَذَ الثَّوْبَ لِيَمْسَحَ الدَّمَ عَنْ وَجْهِه، فَاَتاهُ سَهْمٌ مُحَدَّدٌ مَسْمُومٌ لَهُ ثَلثُ شُعَبٍ، فَوَقَعَ السّهم فى صَدْرِهِ، وَ فى بَعْْْضِ الرِّواياتِ على قَلْبِهِ فَقالَ الْحُسَيْنُ (عليه السلام): بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ، وَ عَلى مِلَّةِ رَسُولِ اللَّهَ، وَ رَفَعَ رَأْسَهُ اِلَى السَّماءِ وَ قالَ: اِلهى اِنَّكَ تَعْلَمُ اَنَّهُمْ يَقْتُلُونَ رَجُلاً لَيْسَ عَلى وَجْهِ الْأَرْض ابْنِ نَبىٍّ غَيْرَهُ، ثُمَّ اَخَذَ السَّهْمَ فَاَخْرَجَهُ مِنْ قَفاهُ فَانْبَعَثَ الدَّمُ كَالميزابِ». [ بحار: 45/ 47- 53، اللّهوف: ص 52. ] .
اَلا لَعْنَةَ اللَّهَ عَلَى الْقَوْمِ الظّالِمينَ.

نوشتن دیدگاه