زهرا عليهاالسلام، كوثر خداست. ليلةالقدر خداست. جلوه ى جمال خداست و تفسير جلال خدا.
زهرا عليهاالسلام، ادامه ى رسول صلى الله عليه و آله است و همتاى على عليه السلام.
زهرا عليهاالسلام، حصن حصين ولايت است و آموزگار متين شهادت.
زهرا عليهاالسلام، تلاوت بيدارى است. سايبان شوق است. تولد بالغ تاريخ است و بهار سرشار دل هاى آشنا.
زهرا عليهاالسلام، معرف نهايت كمال زن است و اوج عروج يك انسان.
چشمه ى غدير در باغ دستان پر توان او به بلوغى رسيد، و غديريان از دامان عصمت او به رويشى رسيدند.
ما درباره ى زهرا عليهاالسلام بيشتر به توصيف پرداخته ايم و نه تبيين. و آن چه نياز نسل معاصر ماست، تبيين است، نه توصيف. تطبيق است، نه توجيه.
پيچيدگى برخورد و عمق نگاه زهرا عليهاالسلام همچون دشت نيست كه نشسته تا آخرش را ببينى و كرانه هايش را در آغوش نگاهت بنشانى. دريايى است بى كرانه، كوهى است به بلنداى تاريخ. و همين است كه هر چه به قله اش نزديك تر شوى، چشم انداز بيشترى مى بينى، در حالى كه بيش از يك سويش را نديده اى.
پيچش گام هاى زهرا عليهاالسلام چنان منشورى است كه ابعادش به عدد زاويه ى ديدها و حوادث روزهاست.
من مى خواهم از اين بى كران بلند بى نهايت، سطرى بنويسم. آيا توانى هست؟
من مى خواهم به عشق نوشيدن قطره اى از جام ولايش و برگرفتن نَمى از يَم صفايش، جلوه اى كه جلوات و شمه اى از ملكاتش را بنگارم. آيا رخصتى هست؟
چگونه مى توان سوزش شمع، خيزش موج، غرش رعد، ريزش ابر، صبورى سرو و ايستادگى نخل را نوشت؟
به راستى مگر مى شود آن را كه آسمان و خورشيد و ماه، وسعت و نور و زيبايى را، اقاقى ها عطر را، كبوتران پرواز را و چشمه ها طهارت را از او، به عاريت گرفته اند، به تحليل نشست؟
به راستى مگر مى شود آن را كه با خط خود، غزل آفتاب را بر پوست هر ستاره مى نوشت، تحليل كرد؟
همو كه طنين فريادش، همپاى ضربت خندق است.
مگر مى شود آن را كه در جغرافياى خانه ى گلى اش، تاريخ رنج ها و رنج هاى تاريخ جا گرفته به تحليل نشست؟
همو كه دشمن در وسعت سينه ى سبزش، براى شمارشِ دسته دسته ى دردهايش، عمرى به درازاى زمان مى خواهد.
چگونه مى شود آن را كه خورشيد در تابوت او غروب كرد و ملايك به عشق ديدار او، به سجده درافتادند و با اشك هاشان راهش را تا به خدا علامت گذاردند، تحليل كرد؟
كسى كه فرشته ها هم اقرار دارند كه هنوز تمامى او بر آنان نيز نامكشوف مانده.
چگونه مى شود آن را كه در درنگ كوتاهش، به كوتاهى فرود شتابان فواره تا خاك، تمامى بار امانت خود را گذارد و رفت، به تحليل نشست؟
كسى كه پايانى به قشنگى گُل داشت.
چگونه مى شود آن را كه بر كف، عصاى موسى و بر لب، دم مسيحا و بر دوش، رداى محمد صلى الله عليه و آله دارد، تحليل كرد؟
كسى كه كوثر و ليلةالقدر خدا و سبزترين پاسخ به روح تشنه ى انسان ها در تمامى عصرها و نسل هاست.
مگر آن كه «منّا» شد و از در، درآمد و آن گاه از دور تحليلش كرد و از سايه اش اندازه اش گرفت و از نشانه ها و علامت ها تخمينش زد، كه دورهاى نزديك و بزرگ هاى فشرده را اين گونه مى توان فهميد.
من از ديرباز مشتاق قلم زدن در اين وادى بودم، اما، هر بار اشك ها راه را مى بست و سيلاب ها، مشق ها را مى شست و نفَس ها را به شماره مى انداخت. تا اين بار كه در روز تولد زهرا عليهاالسلام، بر سر راه اين همه- با خون دل- سدى كشيدم و به عشق تولد دوباره ى خودم، قلم به سراغم آمد.

نوشتن دیدگاه