حـضـرت زهـرا(س)  كـه خـود بـه نـقـش مـهـم مـردم در بـرپـايـى و تـداوم حـكـومـت حـق واقف بود، قـبـل از آنكه مردم را به يارى و حمايت از على (ع) فرا خواند خود در اطاعت و پيروى از امام خود اسـوه و نـمـونـه بـود. دخـت پيامبر(ص) براى كسب رضاى خدا و در راستاى تقويت ولايت همواره رضـايتمندانه و خالصانه از دستورات مولاى خويش اطاعت مى كرد و ضمن اينكه خود به تكليف عـمـل مـى كرد، در عمل به پيروان خويش درس ‍ فرمانبرى از ولى امر را مى آموخت و پس از آن با گفتار، مردم را به حمايت از امام حق فرا مى خواند.
حـضـرت فـاطـمـه (س)  در زمـان پدر نيز چنين بود. آن حضرت پيش از آنكه خود را دختر پيامبر اكـرم (ص) بـدانـد، بـنـده خـدا و پـيـرو پـيـامـبـر(ص) و مـطـيـع ولى امر مى دانست . از اين رو، دسـتـوراتـى كـه بـراى مـسلمانان نازل مى شد، كاملاً آنها را اجرا مى كرد و خود را استثناء نمى نـمـود. ايـن مـطـلب ، در پيروى آن حضرت از ولايت نيز بخوبى مشاهده مى شود. اطاعت از پيامبر اسلام (ص) را به عنوان اينكه او (رسول خدا) است و بر او (ولايت)  دارد، (واجب)  مى دانست .
در زمـان پـيامبر اكرم (ص) برخى از مسلمانان براى پيشواى خود عنوان احترام آميزى بكار نمى بردند و به همان شيوه جارى ، كه با يكديگر صحبت مى كردند، در حضور آن حضرت نيز به گفتگو مى نشستند و خطاب به او مى گفتند: يا محمد. يا محمد.
پـروردگـار مـتـعـال بـا نزول آيه مباركه : (لا تَجْعَلُوا دُعاءَ الرَّسُولِ بَيْنَكُمْ كَدُعاءِ بَعْضِكُمْ بـَعـْضـاً)،(29) صدا كردن پيامبر را در ميان خودتان ، مانند صدا كردن يكديگر قرار نـدهـيـد. مـسلمانان را توبيخ كرد و دستور داد در گفتگو با پيشواى عاليمقام خود، ادب را رعايت كـنـنـد. مـسـلمـانـان بـه مـنـاسـبـت كـلمـه (الرسـول)  در آيـه ، عـنـوان (رسـول الله)  را بـراى پـيـشـواى خـود انـتـخـاب كـردنـد. عـصـر هـمـان روز، كـه رسول اكرم (ص) به ديدار فاطمه (س)  رفت ، آن حضرت بر خلاف روزهاى پيش كه مى گفت : السلام عليك يا ابه سلام پدر، گفت : السلامُ عَلَيْكَ يا رَسُولَ اللّهِ.
پـيـامـبر اكرم (ص) به عادت همه روزه خود پيش رفت و پيشانى او را بوسيد و فرمود چطور؟! ايـن كـلمـه را از كـجـا يـاد گـرفـتـى ؟ چـه كـسـى بـه تـو گـفـتـه اسـت كـه بـه مـن رسـول الله بـگـويـى ؟ فـاطـمـه (س)  عـرض كـرد: قـرآن كـريـم بـه مـن امـر كـرد كه شما را (رسول الله)  خطاب كنم .
پـيامبر خدا(ص) دوباره بر چهره دخترش بوسه اى نثار كرد و فرمود: طرف خطاب در اين آيه كـسـانـى هـسـتـنـد كـه نـام مـرا كـمـى بـا سـبـكـى بـه زبـان مـى آوردنـد. ايـن قـوم بـايـد مـرا (رسـول الله)  بـنـامـنـد. ولى مـن از تـو كـلمـه (پدر) را بيشتر مى پسندم . تو به من بگو: (بابا).(30)
دخـت پـيـامـبـر(ص) چنان خود را در برابر قوانين اسلام و امر ولايت مطيع و تسليم مى دانست كه وقـتـى فـرمـان تـازه اى مـى شـنـيـد، بـا تـمـام وجـود بـه آن عـمل مى كرد. زيرا حضرت فاطمه (س) ، مقام نبوت و رهبرى پدرش را بالاتر از رابطه عاطفى پـدرى مـى دانـست . مراتب اطاعت خالصانه حضرت زهرا(س)  از ولايت را مى توان در سخت ترين شـرايـط و تـلخ ‌ترين ايام بخوبى مشاهده كرد. پس از جريان تلخ سقيفه و مبارزه پرشور آن حـضـرت در دفـاع از ولايـت ، ابـوبـكـر و عـمـر بـراى جـلب افـكـار عـمـومـى بـه دنـبـال دلجـويى از حضرت فاطمه (س)  برآمدند. حضرت در پاسخ به درخواست ملاقات ، به امير مؤ منان على (ع) عرض كرد:
اَلْبَيْتُ بَيْتُكَ وَ الْحُرَّةُ زَوْجَتُكَ. اِفْعَلْ ما تَشاءُ.(31)
على جان ! خانه ، خانه توست و من همسر تو هستم . هر چه مى خواهى انجام ده .
و نـيـز، در هـنـگـامـه مـظـلوميت امير مؤ منان (ع) و جسارت مدعيان در گرفتن بيعت اجبارى از وصىّ پيامبر(ص)، حضرت فاطمه (س)  براى دفاع از ولايت خواست آنان را نفرين كند كه امير مؤ منان (ع) توسط سلمان فارسى او را از آن نهى كرد. حضرت با شنيدن پيام امام (ع) اظهار كرد:
اِذاً اَرْجِعُ وَاصْبِرُ وَ اَسْمَعُ وَ اُطيعُ.(32)
بنابراين ، به خانه باز مى گردم و صبر پيشه مى كنم و فرمان را مى پذيرم و اطاعت مى كنم .