روزى فاطمه ـ جان‏ها به فدايش ـ فضه را فرمود: «آيا خمير مىكنى يا اين كه نان مىپزى؟»
فضه جواب داد: «اى بانوى من! خمير مىكنم و هيزم مى آورم.» آن گاه براى جمع كردن هيزم از خانه خارج شد. هيزم‏ها را جمع كرد و با ريسمانى محكم بست، سپس خم شد تا بسته هيزم را بر دوش بگيرد و به خانه آورد، امّا هيزم‏ها دست به دست هم داده و از سنگينى به زمين چسبيده بودند و فضه را ياراى بلند كردن آنها نبود، به ياد دعاى رسول خدا افتاد و عرض كرد:
يا واحد ليس كمثله احد، تميت كل احد و انت على عرشك واحد، لاتأخذه سنة و لا نوم؛
اى يگانه‏اى كه مانندش كسى نيست؛ همه را مىميرانى و خود بر عرشت يگانه‏اى، و هرگز چرت و خواب او را نمىگيرد.
چندى نگذشت كه مردى ـ كه گويا از قبيله اَزُد بود ـ پيش آمد، چون هيزم‏ ها و فضه را در كنار آن ديد، دانست كه جسم لاغرش توان كشيدن بارى چنين سنگين را ندارد، آنها را به دوش گرفت و تا خانه فاطمه زهرا (عليها السلام) آورد. (4)

- پاورقی -

 (4) - اعلام النساء الوءمنات، ص 595.

نوشتن دیدگاه