قسمت 5

من همسر ولايتم، اينجا مركز اسلام مدينه است، و سال نهم هجرى.
اكنون نه بهار است كه از هجرت پدرم مى گذرد و شانزده بهار از زندگانى من، و در طول اين چند سال زندگى ما پر از خاطره و واقعه.
جنگ هاى پى درپى كه اكثرش با پيروزى مسلمانان بود و دلاورى هاى همسرم. روزى خبر افتادن «عمرو بن عبدود» شجاع مشهور عرب را به دست شوهرم على شنيدم، و بارى به دو نيم شدن قهرمان خيبرى به نام «مرحب» را، و سپس كندن دروازه ى سنگى قلعه ى خيبر با يك دست همسرم اميرالمؤمنين.
«اميرالمؤمنين»، و به راستى اميرمؤمنان و متّقيان. چقدر مى ديدم پدرم اصحابش را امر مى فرمود به شوهرم با اين لقب سلام كنند. به خصوص گروه منافقين و دو سر دسته شان ابوبكر و عمر.
آرى، زندگانى عجيبى داشته ايم. با اين همه شجاعت و شهرت، همسرم براى معاشِ ما نخلستان هاى مدينه را آبيارى مى كرد و با اُجرت آن روزگار مى گذرانديم. تا آن روز كسى نشنيده بود چادرى وصله دار كسى را هدايت كند و يهودى را مسلمان، ولى در زندگانى ما شد:
روزى بر ما گذشت كه ديگر هيچ غذايى نداشتيم. شوهرم چادر مرا كه دوازده وصله داشت نزد يهودى به عاريه گذارد تا طبقى جو بگيرد! و همان چادر با نورِ خود آن يهودى و قومش را مسلمان نمود.
هر روزِ ما ياد خاطره هاى انبياى پيشين را زنده مى كرد، بلكه بالاتر.
پس از حضرت مريم (مادر حضرت عيسى عليه السلام) كسى نشنيده بود زنى دعا كند و براى او از بهشت غذا نازل شود، ولى براى من شد.
بارى پدرم با عدّه اى بسيار به خانه ما مهمان آمدند و باز هيچ چيز در خانه نداشتيم. من هم به سجّاده ى خود رفتم و از خدا خواستم تا خود از مهمانان من پذيرايى كند و چنين هم نمود. «مائده» از آسمان آمد و همگان از آن خوردند. و روزى ديگر:
من و شوهرم و فرزندانم براى شفاى دو پسرم حسن و حسين همگى روزه گرفته بوديم. لحظه ى افطار همگى قرص نانِمان را به فقير كه بر درِ خانه آمده بود داديم. فردا هم به مسكين و روزِ واپسين به اسير، و سه روزِ تمام بدون هيچ خوراكى با آب افطار كرديم.
كار كه بدينجا رسيد سوره ى «هل أتى» درباره ى ما بر پدرم نازل گشت، و اين از همه ى دنيا بارى ما ارزشش بيشتر بود، به راستى شنيدن آيه اى از سوى خدا درباره ى ما به همه ى عوالم مى اَرزَد:
«و يطعمون الطعام على حبّه مسكيناً و يتيماً و أسيراً - إنّما نطعمكم لوجه اللَّه لا نريد منكم جزاءاً و لا شكوراً [ترجمه: و بر دوستى او (خداوند) طعام را به فقير و يتيم و اسير مى دهند- (و مى گويند:) ما فقط براى رضاى خدا به شما طعام مى دهيم و از شما هيچ پاداشى و سپاسى هم نمى طلبيم. سوره ى انسان، آيه ى 8 و 9.]».
نه فقط همين يك آيه بود، كه شيرينى پيروزى مسلمانان در جنگ خيبر ممزوج شد با شيرينى نزول آيه ى «ذوى القربى»:
«و آت ذى القربى حقّه [ترجمه: و حقّ ذوى القربى را بده. سوره ى اسراء، آيه ى 26، و در سوره ى روم، آيه ى 38: «فآت ذى القربى حقّه».]». و پدرم فدك را به دستور پروردگار به من بخشيد.
همه ساله درآمد فدك- كه باغ هاى مفصّلى در آن منطقه بود- را مى آوردند و در اطاق خانه ى ما روى يكديگر انباشته مى كردند. يك پُشته از سكّه هاى طلا، و تا غروبِ نشده يك سكّه هم باقى نمى ماند و همه را در راه خدا مى داديم.
ديگر روزى، پدرم به خانه ام آمد و از من عبايى خواست. من هم عبايى آوردم و پوشاندَمَش. از آن پس پسرم حسن و سپس حسينم و بعد همسرم اميرالمؤمنين آمدند و يك يك به زير همان عبا در كنار پيامبر جاى گرفتند، و من هم رفتم. پنج تن در زير عبا بوديم و ملائك زيباترين منظره را تماشاگر. پدرم دو دست خود را به دو طرف عبا گرفت و سر به سوى آسمان فرمود:
«خداوندا، اينان اهل بيت مَنَند و خاصّان و خويشان من. گوشت اينان از گوشت من است و خون ايشان از خون من. آنچه اينان را بيازُرد مرا آزرده و آنچه اينان را محزون بدارد مرا نيز محزون مى نمايد. هر كه با اينان سرِ جنگ داشته باشد من با او سرِ جنگ دارم و هر كه با اينان مسالمت كند من نيز با او سِلم هستم. دشمنم با هر كه با اينان دشمنى كند و دوست دارم دوست دارندگانشان را. من از اينان و اينان از مَننَد. پس صلوات و بركات و رحمت و بخشش و رضاى خود را برايشان قرار ده و هر گونه پليدى را از اينان به دور كن و نيكو پاكشان بدار.
چه بگويم كه گويى در كنار عرش بوديم و عوالم همه هيچ. هنوز دعاى پدرم تمام نشده بود كه جبرئيل نازل گشت و آيه ى تطهير را براى ما پنج تن خواند:
«إنّما يريد اللَّه ليذهب عنكم الرجس أهل البيت و يطهّركم تطهيراً [ترجمه: خداوند چنين اراده نموده كه هر گونه پليدى را از شما اهل بيت پاك كند و شما را نيكو پاك گرداند. سوره ى احزاب، آيه 33.]». و گفت خداوند مى فرمايد كه من تمامى عوالم و موجودات را براى پنج تن كه در زير عبايند خلق نموده ام.
همسرِ نيكوكارِ پدرم اُم سّلمه، در كنار حجره نشسته بود. چون اين درياى فضيلت را ديد از پدرم اجازه خواست تا او نيز به جمع ما بپيوندد، ولى پدرم به او فرمود كه گرچه تو نيكو بنده اى هستى ولى اينجا و در زير اين كساء و عبا و شامل اين آيه فقط ما پنج تن هستيم.
باز هم بگويم:
پدرم درهايى كه از خانه ى مهاجرين و انصار به مسجد باز مى شد همه را بست و فقط درب خانه ى ما را باقى گذارد، به دستور پروردگار.
معلوم بود دل هاى كينه توز از اين كار پدرم چه پُر تلاطم شده است. حتّى عمر گفت درِ كوچكى، پنجره اى و در آخر به روزنه اى به اندازه ى يك چشم از خانه اش به مسجد هم راضى شد ولى پدرم به قدرِ سرِ سوزن هم اجازه نداد.
آرى، پدرم همچنين مى نشست و برمى خاست از ما اهل بيت مى گفت. از همسرم اميرالمؤمنين عليه السلام، چه فضيلت هاى او را يا مسئله ى ولايت و امامت. از حسن و حسينم و از همه ى ما.
به خصوص من كه دختر و پاره ى قلب او بودم. به همه سفارش مرا مى نمود. به مهاجرين، به انصار، به زنان و به همه:
«فاطمه پاره ى تن من است هر كس او را بيازارد مرا آزرده است و هر كس مرا بيازُرد خدا را آزُرده است».
«فاطمه سرورِ زنان عالميان است».
«فاطمه روح بين دو پهلوى من است».
«فاطمه گل من است».

نوشتن دیدگاه