يکي از مشکلات جامعه، پيش از ظهور امام زمان (عجل الله فرجه)، کاهش بهداشت ودرمان است که در نتيجه گسترش بيماري هايي واگير ومرگ هاي ناگهاني را در سراسر جهان در پي دارد. گسترش بيماري هايي مانند جذام، طاعون، فلج، کوري، سکته وصدها بيماري خطرناک ديگر آن چنان زندگاني مردم را مورد تهديد قرار مي دهد که گويي همگان به انتظار مرگ حتمي خود نشسته اند وهرگز اميدي به زندگي ندراند. شب که به بستر مي روند، اميد زنده ماندن تا صبح وبرخاستن از خواب در آنان نيست وآن گاه که از خانه بيرون مي روند، اميدي به بازگشت خود ندارند.
اين اوضاع دلخراش ودردناک، در اثر آلودگي محيط زيست ودر نتيجه به کارگيري سلاح هاي شيمايي، اتمي وميکربي پديد مي آيد يا افزايش اجساد کشتگان ودفن نشدن آنان ومتعفّن شدنشان، عامل آن بيماري ها مي شود ويا بر اثر ديگر بيماري هاي رواني وروحي است که از ناامني واز دست دادن عزيزان پديد مي آيد وشايد نيز معلول همه اينها وچيزهايي است که ما از آن آگاهي نداريم.
حکومت حضرت مهدي (عجل الله فرجه) در آن شرايط، نور اميدي در دل انسان هاي بلازده ودردمند آن عصر، براي نابودي آن وضعيت وبه ارمغان آوردن تندرستي براي جامعه بشري است واين درست همان چيزي است که حکومت امام زمان (عجل الله فرجه) در آن زمينه انجام مي دهد.
در اين جا به بازگويي چند روايت درباره وضعيت بهداشت ودرمان، پيش از ظهور مي پردازيم وآن گاه رواياتي را درباره کوشش هاي حضرت حجّت (عليه السلام) در تأمين بهداشت ودرمان جامعه بيان مي داريم:

نوشتن دیدگاه