درباره شهادت يا رحلت حضرت (عليه السلام)، روايات گوناگوني رسيده ولي با توجّه به سخن امام حسن مجتبي (عليه السلام) که مي فرمايد: (هيچ يک از ما امامان نيست، جز آن که مسموم يا شهيد مي شود).(39) مي توان رواياتي را که دلالت بر شهادت حضرت (عليه السلام) دارد، بر ديگر روايات ترجيح داد.
در اين جا تنها به بازگويي چند روايت بسنده مي کنيم:
1. امام صادق (عليه السلام) در دنبال آيه شريفه (ثمّ رددنا لکم الکرّة عليهم)(40) مي فرمايد: (مقصود زنده شدن دوباره امام حسين (عليه السلام) وهفتاد نفر از اصحابش در عصر امام زمان است؛ درحالي که کلاه خودهاي طلايي بر سر دارند وبه مردم، رجعت وزنده شدن دوباره حضرت حسين (عليه السلام) را اطلاع مي دهند تا مؤمنان به شک وشبهه نيفتند.
اين در حالي است که حضرت حجّت در ميان مردم است. چون معرفت وايمان به حضرتش در دل هاي مردم استقرار يافت، مرگ حضرت حجّت (عليه السلام) فرا مي رسد. پس حضرت امام حسين (عليه السلام) متولّي غسل وکفن وحنوط ودفن ايشان خواهد شد وهرگز غير از وصي، وصي را تجهيز وآماده خاک سپاري نمي کند).(41)
زهري مي گويد: حضرت مهدي (عجل الله فرجه) چهارده سال زندگي مي کند؛ سپس به مرگ طبيعي به جوار حق مي رود.(42)
ارطاة مي گويد: به من (خبر) رسيده است که حضرت مهدي (عجل الله فرجه) چهل سال زندگي مي کند؛ سپس به مرگ طبيعي در بستر خود مي ميرد.(43)
کعب الاحبار مي گويد: منصور اين امّت مهدي است وساکنان زمين وپرندگان آسمان بر او درود مي فرستند.
اوست که در جنگ با روم وجنگ هاي عظيم مورد آزمايش قرار مي گيرد واين آزمايش بيست سال طول مي کشد وحضرتش به همراه دو هزار نفر از فرماندهان پرچم دار، به شهادت مي رسند؛ سپس هيچ مصيبتي پس از مصيبت فقدان رسول اللَّه (صلى الله عليه وآله وسلم) بر مسلمانان گران تر از شهادت حضرت مهدي (عليه السلام) نخواهد بود.(44)
البته سخنان زهري وارطاة وکعب از نظر ما مورد اعتماد نيست؛ مگر آن که شاهد صدق داشته باشد.

- پاورقی -

(39) کفاية الاثر، ص 226؛ بحار الانوار، ج 27، ص 217.
(40) اسراء (17) آيه 6.
(41) کافي، ج 8، ص 206؛ تأويل الآيات الظاهره، ج 1، ص 278 وج 2، ص 762، مختصر البصائر، ص 48؛ تفسير برهان، ج 2، ص 401؛ بحار الانوار، ج 53، ص 13 وج 51، ص 56.
(42) ابن حمّاد، فتن، ص 104؛ البدء والتاريخ، ج 2، ص 184؛ متقي هندي، برهان، ص 163.
(43) ابن حمّاد، فتن، ص 99؛ عقد الدرر، ص 147؛ متقي هندي، برهان، ص 157.
(44) عقد الدرر، ص 149.

نوشتن دیدگاه