شاعر بزرگ دربار عباسيان ((بحترى )) در رثاى متوكل ابيات زير را سرود:
(( هكذا فلتكن منا يا الكرام
بين ماء و مزهز و مدام ... )) (630)
((آرى ، اين چنين شايسته است مرگ كريمان ميان چنگ و رباب و باده ، ميان دو جام ؛ جام سرخوشى و جام مرگ . پيك مرگ تن او را با انواع دردها و بيمارى ها رنجه نساخت )).
همين ابيات را با اندكى تفصيل به ابراهيم بن احمد اسدى نيز نسبت داده اند:
(( هكذا فلتكن منا يا الكرام
بين ناى و مزهز و مدام ... ))
((مرگ كريمان چنين بايسته است ميان چنگ و ناى و باده ، ميان دو جام كه همه چيز را به او ارزانى داشتند: جام خوشى ها و جام مرگ ؛ در بيدارى سرخوش از شادى و سرمست از شراب بود، تا آنكه خداوند مرگ او را در خواب مقدر داشت . مرگ ها گوناگونند و يكى بر ديگرى برتر است امّا مرگ كريمان با شمشيرهاى برهنه است . پيك مرگ او را در حال بيمارى و درد ديدار نكرد و از برخورد آشكار هراسيد، پس در تيرگى شب با لبه شمشير به سويش گام برداشت )).
اين ابيات بيش از آنكه سوگنامه اى براى متوكل باشد هجونامه اى است از زندگى سراسر آلوده به شراب او. نه بيمار شد و نه درد كشيد بلكه در ميان آلات موسيقى و جام هاى شراب در نهايت مستى به وسيله شمشيرهاى آخته تركان پاره پاره شد. شاعران خلفاى قبل بخاطر فقدان آنها و در نتيجه توقف اصلاحات اجتماعى مرثيه مى گفتند امّا خليفه بحترى چنين بود!.
بهر حال اين كابوس سياه از سر علويان و شيعيان اهل بيت برداشته شد و امام شادمان گشت زيرا خداوند متعال دعاى حضرت را اجابت و دشمن كينه توز را هلاك كرده بود.

- پاورقی -

 630-(( روضة الاعيان ، )) ص 108.

نوشتن دیدگاه