اندوه علويان كاملا بر طرف نشده بود كه ايام حكومت اين مرد شريف كه مؤ منان را خوشدل ساخته بود سر آمد. و هر چند خوش درخشيد ولى دولت مستعجل بود. اكثر مورخين مرگ منتصر را طبيعى نمى دانند و مى گويند تركان از ترس ‍ آنكه خليفه آنان را نابود كند و به سلطه و نفوذشان بر ملت هاى اسلامى پايان دهد پيش قدم شده او را مسموم و با حيله و نيرنگ كشتند.
تركان به ابن طيفور، طبيب منتصر سى هزار دينار انعام دادند تا او را بكشد او نيز در حال مرض منتصر دستور فصد و خونگيرى داد و با تيغى زهرآلود رگ او را زد و منتصر در دم جان داد. (634) مرگ او در تاريخ شنبه چهارم ربيع الا خر سال 248 ه - اتفاق افتاد و او را در جوسق (كوشك ) به خاك سپردند.(635)
با مرگ او مردم خير و خوبى بسيار را از كف دادند زيرا او بود كه سلطنت جابرانه و ستمگرانه پدرش را از بين برد و به مردم طعم امنيت و محبت را چشاند. با اينهمه منابع تاريخى كمترين اشاره اى به اينكه ميان منتصر و امام هادى - عليه السلام - ديدارى واقع شده باشد ندارند و در اين زمينه كاملا سكوت كرده اند، ليكن يك مطلب مسلّم است و آن اينكه امام از سياست هاى منتصر در قبال علويان خشنود بود زيرا منتصر امنيت و آرامشى را كه اهل بيت در ايام متوكل از دست داده بودند مجددا به آنان ارزانى داشت .

- پاورقی -

 634-(( تاريخ الخلفاء )) سيوطى ، ص 357 در آنجا آمده است كه : ابن طيفور بيمار شد و او را با همان تيغ زهرآلود فصد كردند و در نتيجه بلافاصله مرد.
635-(( الانباء فى تاريخ الخلفاء )) (نسخه عكسى ).

نوشتن دیدگاه