حضرت باقر عليه السلام فرمود:
(بپرهيز از خروج کنندگان از ما پس به تحقيق که ايشان نه بر چيزى هستند ونه به سوى چيزى).(1)
يعنى: نه برحقند ونه بر رخصت از ما ونه به مقصود نائل مى شوند وکارى انجام مى دهند ونيز به بريد، فرمود:
(بپرهيز از شذاذ آل محمد صلى الله عليه واله وسلم (2) (يعنى، از پاره هاى متفرق ومنفرد)).
وهمين را نيز به جابر جعفى فرمود، سپس اضافه کرده فرمود:
(به تحقيق که براى آل محمد صلى الله عليه واله وسلم وعلى عليه السلام يک رايت است وبراى ديگران رايات است (يعنى اميد پيشرفت ونيل به مقصود براى احدى از علويين نداشته باش، زيرا که براى ايشان در تقدير خدا يک رايت بيش نيست وآن رايت فتح مهدى عليه السلام است) پس ملازم زمين باش و پيروى مکن از ايشان احدى را ابدا تا اينکه مردى از اولاد حسين عليه السلام را ببينى که با او است عهد پيغمبر صلى الله عليه و اله و سلم ورايت او وسلاح او، زيرا که عهد پيغمبر صلى الله عليه واله وسلم منتقل شد به على بن الحسين عليه السلام وبعد از آن در نزد محمد بن على است (خود آن حضرت) وپس از آن آنچه خداوند بخواهد خواهد کرد، پس هميشه ملازم آنان باش که عهد ورايت وسلاح پيغمبر صلى الله عليه واله وسلم نزد ايشان است وبپرهيز از آن پراکنده ها از آل محمد که به تو گفتم).(3)
عمر بن حنظله به حضرت صادق عليه السلام بعد از ذکر پنج علامت حتمى عرض کرد:
(فداى تو شوم اگر يکى از اهل بيت تو پيش از اين علامات خروج کند با او خارج شوم؟
فرمود: نه).(4)
ونيز از آن حضرت در وقتى که رايات سياه از خراسان حرکت کرده بود با اينکه عليه بنى اميه بود پرسيدند: چه مى فرمائى در همراهى با اينها؟
فرمود:
(در خانه هاى خود بنشيند، پس هر گاه ببينيد ما را که بر يک نفر اجتماع کرديم، با سلاح به سوى ما سرعت کنيد).(5)
ونيز فرمود:
(بر شما باد به تقواى خداى وحده لا شريک له وبراى جان خود نظر کنيد وبا نظر باشيد، تا اينکه فرمود: به خدا قسم اگر هر يک از شما را دو جان مى بود که با يکى مقاتله مى کرديد وتجربه مى آموختيد وبا ديگرى عمل مى کرديد باکى نبود وليکن هر يک از شما را يک جان بيش نيست، هر گاه آن يک جان برود پس به خدا قسم که توبه از دست شما رفته، پس شما سزاوارتر هستيد به اينکه براى جان خود خير بينى وخير انديشى کنيد، پس اگر قيام کننده ودعوت کننده اى بر شما بيايد نظر کنيد که بر چه وبراى چه خروج مى کنيد؟ ونگوئيد زيد بن على بن الحسين عليه السلام خروج کرد، زيرا که زيد مردى بود عالم وراستگو وبا صداقت وهم شما را دعوت به نفس خود وپيشوائى خود نکرد، بلکه او شما را دعوت به رضاى آل محمد نمود (يعنى هر که را آل محمد صلى الله عليه واله وسلم راضى شوند) واگر او غالب مى شد هر آينه وفا مى کرد به آنچه دعوت کرده بود - تا اينکه فرمود: - کسانى که از ما خروج مى کنند به چه چيز دعوت مى کنند جز به رضائى آل محمد صلى الله عليه واله وسلم؟ وما اکنون شما را شاهد مى گيريم که راضى به خروج ايشان نيستيم، آن خروج کنندگان الآن که هنوز هيچکس با او نيست نافرمانى ما مى کند وقتى که بيرقها وعلمها با او باشد، سزاوارتر خواهد بود که از ما نشنود ونپذيرد).(6)
از اين حديث شريف ظاهر شد که اگر قيام کننده عالم وصدوق باشد ودعوت به نفس نکند بلکه دعوت به اقامه ى حق ودفع باطل باشد اتباع او جائز است واين همان متابعت مجتهد جامع الشرائط است در عصر غيبت که گفته شد.
پس اين حديث که نيز آن حضرت فرمود:
(کل راية ترفع قبل قيام القائم فصاحبها طاغوت يعبد من دون الله عز وجل):
هر رايتى که پيش از قيام قائم بلند شود صاحب او طاغوت است که پرستش مى شود از غير خداى عز وجل).(7)
بايد حمل شود بر آن کس که دعوت به خود وپيشوائى خود کند وقيام او براى دنيا باشد نه براى دين، چنانکه شان قيام کنندگان نوعا اين است، بلکه رايت در حقيقت گفته مى شود بر آنکه قيام براى نفس خود ودعوت به نفس خود باشد (نه صرفا براى دفع ظلم يا دفع باطل) در آن صورت اگر دعوت کننده عالم هم باشد اتباع او جائز نيست.
زيرا که اولا: او موفق به مقصود نمى شود وثانيا: اگر هم به مقصود برسد باز هم با اهواء مختلفه ى ناس موفق به تمام مقصود نخواهد شد وثالثا: چون معصوم نيست پس در هر مرتبه از علم وعمل که باشد چون به رياست رسد باز هم در بسيارى از امور از جهت حفظ مقام وسياست ناچار است از ارتکاب بعضى وچشم پوشى از بعضى وحبس بعضى وزجر بعضى وهمچنين.
پس از اين اخبار حکم مطلق رايات معلوم شد واما راياتى که در سال ظهور پيدا مى شود حکم يک يک در محل خود معلوم شد ومعلوم شد که پيروى خراسانى وحسنى ويمانى جائز است ويمانى از همه بهتر است. والسلام على من اتبع الهدى.
**************************************
(1) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 267:3 ح 793، غيبت نعمانى: ص 129، بحار: 136:52 ب 22 ح 41.
(2) بحار: 269:52 ب 25 ح 160 به نقل از کتاب (سرور اهل الايمان).
(3) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 21:5 ح 1452، الزام الناصب: 117:2، تفسير عياشى: 84:1 ح 117.
(4) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 298:5 ح 1729، روضه کافى: ص 245 ح 483، بحار: 304:52 ب 26 ح 74.
(5) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 465:3 ح 1028، غيبت نعمانى: ص 131، بحار: 52: 139-138 ب 22 ح 44.
(6) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 438:3 ح 993، روضه کافى: ص 210 ح 381، بحار: 52: 302-301 ب 26 ح 67.
(7) معجم احاديث الامام المهدى عليه السلام: 431:3 ح 988، روضه کافى: ص 234 ح 452، بحار: 143:52 ب 22 ح 58، وسائل الشيعه: 37:11 ب 13 ح 6، اثباة الهداة: 532:3 ب 32 ف 27 ح 461.

نوشتن دیدگاه