امام علی (علیه السلام) فرمود:
«لا یخرج فی سفر یخاف فیه علی دینه و صلاته» (بحار الانوار ج 10، ص 108):
«نباید به سفری رفت که باعث نگرانی در دینداری و به جای آوردن نماز و (فرائض دینی) می شود».
امام صادق (علیه السلام) فرمود:
«لا اری ان یعود الی الارض التی توبق دینه» (بحار الانوار ج 76، ص 222):
«نمی پسندم سفر مجدد به سرزمینی را که (به خاطر ممکن نبودن عبادت در آن) باعث نابودی دین (و ضایع شدن فرائض دینی) انسان می شود».
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:
«زاد المسافر ألحداء و الشعر ما کان منه لیس فیه جفاء» (وسائل الشیعة ج 11، ص 418؛ ج 8، ص 306).
«توشه روحی، روانی سفر آواز مخصوص خواندن برای شتر است (تا طی مسافت و حرکتش آسان و روان گردد) و خواندن اشعار (و گوش دادن به سرودهای شاد) است به شرط اینکه از اشعار و آوازهای حرام نباشد».
امام صادق (علیه السلام) فرمود:
«أما یستحیی احدکم ان یغنی علی دابته و هی تسبح» (وسائل الشیعة ج 8 ، ص 306):
«آیا شما (رانندگان) شرم و حیا نمی کنید که اشعار و سرودهای حرام بخوانید (و به آنها گوش دهید) در حالی که مرکب (و وسیله نقلیه) شما(با زبان مخصوص خود) ذکر و تسبیح الهی را می گوید» (1).

پاورقی :
1) زیرا همه موجودات به گونه ای خاص به خود تسبیح گوی خدایند. همان طور که آیه 44 سوره اسراء بر این مطلب دلالت می کند.

نوشتن دیدگاه