بشنو از هادی(ع) امام متقی   ***   پاکزاد طاهر و طیب، نقی
با خلیفه، هادی پاکیزه خو   ***   برخلاف میل خود شد روبرو
مجلسی سلطان جور آراسته   ***   بوالحسن را در کنارش خواسته
آن حرامی ‌گفت با عالیجناب   ***   با من امشب نوش کن جامی شراب
گفت هادی: ای امیر باده نوش   ***   چشم از این خواهش بی‌جا بپوش
ابن هارون گفت: ای پور عمو   ***   باید امشب تر کنی لب از سبو
گفت با سلطان امام خوش سخن   ***   با من از می مطلقاً حرفی مزن
منع می را امری از ایزد بدان   ***   جسم و جان ما نیامیزد بدان
آن خلیفه گفت: ای سبط رسول   ***   جام می از دست من فرما قبول
گفت: شرب خمر از من درمخواه   ***   حرمت جدّم اگر داری نگاه
هادی است و حجّة الله است او   ***   زانچه مجهول است آگاه است او
هر که مست از باده عشق خداست   ***   از پلید و از پلیدی‌ها جداست
هر چه جعفر همچنان اصرار کرد   ***   هادی از انجام آن انکار کرد
وای بر احوال ره گم کردگان   ***   پیروان نفس و شیطان بندگان
ابن هارون گفت با ابن الرضا   ***   بگذریم از باده، مافاتَ مَضا
پس بیا شعری برای من بخوان   ***   تا شوم سرخوش در این بزم گران
آن سخندان سخنور ناگزیر   ***   چند بیتی خواند با مضمون زیر
زور و زر داران دیبا پوش خاک   ***   عاقبت خفتند در آغوش خاک
صاحبان قصرهای پرشکوه   ***   راه کج رفتند تا بالای کوه
تاجداران مطاع این ملل  ***   مدتی ماندند بر اوج قلل
می به کام و خون مردم در گلو  ***   فاصبحو بسیار خوش، واستنزلوا
خوش فراز امّا چه بد افتادنی   ***   بد فرودی بود و بد جان دادنی
چونکه لغزیدند از راه غرور   ***    پس در افتادند در اعماق گور
قوم خسران دیده، غافل، بی خبر   ***   عرصه بازارشان غرق ضرر
این ندا آمد از آن کوه بلند   ***    هان! چه می‌دانید از این چون و چند؟
از غبار ره نشین پرسید کوه   ***   چهره‌ها کو؟ چهره‌ها! اینَ الوُجوه؟
کو تن و اندام و کو چشمانشان   ***   کو غلامان و نگهبانانشان
این صدا برخاست از حلق قبور   ***    جمله اینجایند، پیش مار و مور
چند روزی بیشتر نگذشت، ها   ***   کرم‌ها خوردندشان با اشتها
زورمندان مرده و پوسیده‌اند   ***   دست گرگ مرگ را بوسیده‌اند
روزشان شب شد، شب تار و سیاه   ***   عمرشان بر باد و هستیشان تباه
گشته محروم از جلال و جاه و فر   ***   ناتوان و بینوا و کور و کر
تا رسد پیک اجل بر کوخ و کاخ   ***   گر دهد مهلت، فقط یک آه و آخ
در مغاک خاک و در ژرفای چاه   ***   بد فرو بسته نگاه از مهر و ماه
تخت و تاج و زیور آلات طلا   ***   ماند بهر دشمنان مبتلا
مستبدّان و طواغیت جهان   ***   ماندنی بودند اگر، بودند، هان!
کو حریم و پرده‌های رنگ رنگ   ***    برده‌های بی‌نصیب اهل زنگ
واژگون شد کاخ و یکسر خاک شد   ***   راوی افلاس و استهلاک شد
گنجهاشان ماند از آنان نشان   ***    زیر کوه خاکی آتشفشان
محتشم بیخود که بی حشمت نشد  ***   کار کارستان که بی‌حکمت نشد
کاخ‌ها ایینه عبرت شده   ***   احتشام الملک بی‌حشمت شده
گر چه هارون زاده آنشب شد خجل   ***   اشک ریز و شرمسار و منفعل
باز دست از ظلم هرگز برنداشت   ***   دانه‌ای از نیکنامی برنکاشت
طاق را ایینه عبرت نکرد   ***   ترک استبداد بی غیرت نکرد
غلامرضا عبداللهی

نوشتن دیدگاه