اسم شریف آن جناب، علی بودو کُنیتَ او ابوالحسن و مشهورترین القاب آن جناب، نقی و هادی بود و آن جناب را نجیب و مرتضی و عالم و فقیه و امین و مؤتَمَن و طیِّب و عسگری نیز می‏گفتند و در سال ولادت آن حضرت اشهر (مشهورتر) آن است که سال دویست و دوازدهم هجرت بود و جمعی کثیر، سال دویست و چهاردهم نیز گفته‏اند. اما ولادت مشهور، پانزدهم ذیحجّه است. و مکان ولادت آن شریف، موضعی است در حوالی مدینه‏ی طیبه که آن را صریا می‏گویند و والد ماجد آن جناب، امام محمدتقی علیه‏السلام بود و والده‏اش اُمِّ ولدی بود که او را سمانه‏ی مغربیّه می‏گفتند.
و نقش نگین آن حضرت «اللّه‏ُ رَبِّی وَ هُوَ عِصمَتی مِن خَلْقِهِ»؛ (خداوند پرورگار من است و او نگاهدار من از مخلوقات خود می‏باشد.) بود.
در مدح امام هادی علیه‏السلام
فتاده مرغ دلم ز آشیان در این وادی   ***   که هر کجا رود افتد، به دام صیادی
دلا دل از همه برگیر و خلوتی بپذیر  ***   مدار از همه عالم، امیدِ امدادی
مگر ز قبله‏ی حاجات و کعبه‏ی مقصود   ***   ملاذ حاضر و بادی علیِّ الهادی
شَها! تو شاهد میقات «لی مع اللّهی»   ***   تو شمع جمع شبستان مُلک ایجادی
صیحفه‏ی ملکوتی و نسخه‏ی لاهوتیولیّ   ***   عرصه‏ی ناسوت و بحر ارشادی
نه ممکنی و نه واجب، چو واحدی به مَثَلکه   ***   هم برون ز عدد هم قوام اعدادی
مقام باطن ذات تو قاب قوسین استبه   ***   ظاهر ار چه در این خاکدان اجسادی
کشیدی از متوکل شدائدی که به دهرندیده   ***   دیده‏ی گردون ز هیچ شدّادی
ز سوز زهر و بلاهای دهر، جان تو   ***   سوختکه بر طریقه‏ی آباء و رسم اجدادی
آیت‏اللّه‏ غروی اصفهانی

نوشتن دیدگاه