همه وجودش گستره دانش بود و انتشار آن، امویان را به خاطر کوردلی و ناتوانی‏ شان در فهم و ادراک، به ستوه آورده بود.
کرامت به تیره‏ بختان جاهل عرضه می‏کرد تا شاید از طوفان غفلت، به ساحلِ رستگاری برسند.
وارث دردهای کربلا بود؛ وارث مظلومیّت سرهای بریده که از سیاه دلی و مکر یزید، به نیزه رفته بود.
علم لدنی‏ اش، بیدارکننده خاک بود و رسایی خطبه‏ هایش لرزه بر اندام هشامیانِ جاه ‏طلب می‏ انداخت. باقرالعلوم بود ـ و گسترش ‏دهنده و شکافنده دانش
****
خداحافظ
زمین، سوگوار است.
پروانه‏ ها به کوچه آمده‏اند تا در آتش فراغش بعد از این خاکستر شوند.
سینه ‏ها تاب حجم سنگین اندوهش را ندارند و پشت آسمان از این داغ، شکسته است.
این بوی بهشت است که در فضای مدینه شناور است.
خداحافظ، خورشید پنجم، یا محمّدبن علی علیه‏ السلام !

فاطمه سلیمان ‏پور

نوشتن دیدگاه