ابن خلدون تاريخ نگار متعصب سني بيان مي کند که مبدآ دولت شيعه از زمان وفات رسول خدا صلي الله عليه و آله بوده است چنان چه می نویسد:
«بدان مبدأ تشكيل شيعه اين است كه وقتي رسول خدا صلي الله عليه (و آله) و سلم از دنيا رفتند، اهل بيت(عليه السلام) خلافت را حق مُسلَّم خود مي‌دانستند و معتقد بودند خلافت سزاوار مردان بني هاشم است و ديگر مردان قريش حقي درخلافت ندارند، در قضيه شوري (منظور سقيفه است) نيز گروهي ازصحابه، از شيعيان علي (عليه السلام) محسوب مي‌شدند و معتقد بودند غير از علي (عليه السلام)، هيچ كس استحقاق خلافت را ندارد و زماني كه خلافت را فردي غير از علي(عليه السلام) به دست آورد، از اين امر اظهار بيزاري نمودند و تأسف خوردند که نمونه اين افراد زبير و عمار بن ياسر و مقداد بن اسود و افراد ديگر مي باشند».
تاریخ ابن خلدون، ج 3 ص 214-215
