احمد بن مهران از ابى بصير روايت كند كه گويد:
بحضرت موسى بن جعفر عليهما السّلام عرضكرد: قربانت گردم،بچه چيز امام شناخته مى‌شود؟
فرمود: بچند چيز
كه اولى آنها اينست كه از پدرش سخنى و اشاره‌اى در بارۀ امامت او گذشته باشد تا همان حجت و دليلى باشد،
و باينكه از او پرسش شود و او پاسخ گويد،و اگر پرسشى نشد او خود آغاز سخن كند،
و باينكه از فردا خبر دهد
و با مردم بهر زبانى(كه دارند)با آن زبان گفتگو كند،
سپس فرمود:اى ابا محمد تا بر نخاسته‌اى يك نشانۀ آن را بتو نشان خواهم داد،
ابو بصير گويد: طولى نكشيد مردى از اهل خراسان وارد شد و بزبان عربى با آن جناب سخن گفت،موسى بن جعفر عليه السّلام بفارسى پاسخش گفت،
مرد خراسانى عرضكرد: بخدا اينكه من با شما بزبان فارسى گفتگو نكردم براى اين بود كه گمان كردم شما فارسى را نيكو نميدانى!؟
حضرت فرمود: سبحان اللّٰه اگر من بخوبى نتوانم پاسخ تو را بدهم پس برترى من بر تو در شايستگى منصب امامت چيست؟
سپس فرمود:اى ابا محمد
همانا امام(كسى است كه)زبان هر يك از مردم(زمين) و هم چنين زبان پرنده و هر جا ندارى را بخوبى بداند.
الإرشاد ج۲ ص۲۲۴
