«مفضّل‌بن‌عمر گوید: از امام صادق علیه السلام شنیدم که فرمود: «می‌دانی پیراهن یوسف علیه السلام چه بود»؟
عرض کردم: «نه». فرمود: «وقتی برای سوزاندن ابراهیم علیه السلام آتش افروختند، جبرئیل جامه‌ای از جامه‌های بهشت برایش آورده و به او پوشانید و با آن جامه، گرما و سرما به ابراهیم زیانی نمی‌رسانید.
زمانی که مرگ ابراهیم فرا رسید، آن را در غلافی نهاد و به اسحاق علیه السلام و اسحاق آن را به یعقوب علیه السلام و چون یوسف علیه السلام به دنیا آمد، یعقوب آن را بر او آویخت و پیوسته در بازوی او بود تا زمانی که آن جریانات برای یوسف اتّفاق افتاد.
هنگامی‌که یوسف پیراهن را در مصر از غلاف بیرون آورد، یعقوب بوی آن را در کنعان احساس کرد؛ چنانکه در قرآن می‌فرماید: من بوی یوسف را احساس می‌کنم، اگر مرا به نادانی و کم عقلی نسبت ندهید!. (یوسف/۹۴). و آن همان پیراهنی بود که خداوند از بهشت فرو فرستاده بود.
عرض کردم: «فدایت شوم! در نهایت، آن پیراهن به چه کسی رسید»؟ امام علیه السلام فرمود: «به اهلش رسید»، آنگاه فرمود: «هر پیغمبری که دانش یا چیز دیگری را به ارث برده، در نهایت به آل‌محمّد رسیده است.
و هنگامی‌که کاروان از سرزمین مصر به راه افتاد یعقوب در فلسطین بود که بوی یوسف را احساس کرد و آن بوی همان پیراهنی بود که از بهشت آورده شده بود؛ و ما اهل بیت آن را به ارث برده‌ایم»
و در حدیثی دیگر در پاسخ به اینکه، آن پیراهن به دست چه کسی رسیده است؟ فرمودند: «به دست اهل آن است، پیراهن همراه قائم ما علیه‌السلام است، آنگاه که ظهور کند.»
تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۷، ص۱۶۲
الکافی، ج۱، ص۲۳۲
بحارالأنوار، ج۱۲، ص۲۴۸
العیاشی، ج۲، ص۱۹۳،
القمی، ج۱، ص۳۵۴
